Enerji jeopolitiğin öznesi haline geldi. O yüzden diyorum ki bir meselenin jeopolitik risk olarak ele alınması için Türkiye’nin etrafında neşet etmesi gerekir. Çünkü enerji burada.

Geçtiğimiz hafta Basra’da sıkışanın İran değil, Çin olduğunu yazmıştım. Kızıldeniz’deki sıkışmaya Çin güçlü tepki vermemişti. Çünkü koridor projeleriyle tedbirini almıştı. Ama mesele Basra olunca o denli kayıtsız kalmıyor.

Çünkü büyük hazırlıkları dahi yetmiyor. Çin’in politika odağı ticaretten enerjiye kaydı.

Jeopolitik risklerden kaçınmak isteyen Çin, yani enerjisiz kalmak istemeyen Çin, şimdi hazırlıklarını artırıyor. Yazımdan hemen sonra 11 nükleer santral inşa etmek üzere 30 milyar dolar civarı bir bütçe oluşturduğu haberlere düştü.

Çin en büyük üçüncü nükleer enerji üreticisi. 2035’e kadar 150 yeni santral inşa etmeyi planladığı 2020’de gündeme gelmişti. Enerji bağımlılıklarından kurtulma stratejisini bu yönde belirliyor. Buna karşın Almanya henüz ömrü bitmemişken kapattığı bir santralin soğutma kulelerini yıktı. İtalya, Çin ile alternatif enerji teknolojilerine yönlendi. Avrupa’da şirketlerin kendi nükleer yatırımlarını kendilerinin yapması tartışılıyor.

Diğer taraftan Çin tek başına Avrupa’nın toplam elektrik üretiminin yarısı kadar enerjiyi yenilenebilir enerji kaynaklarından üretiyor. Bu büyüklüğün petrol yahut doğalgaz ithalatıyla karşılandığını üretildiğini düşünsenize? Enerji fiyatları bugünkünün üzerinde olurdu. Ama kendi ölçeğinde bu üretim hacmi dahi küçük kalıyor.

Çin enerjisinin P’den fazlasını kömürden karşılıyor. Bunda da gene kendi kaynaklarına yaslanıyor. Yenilenebilir enerji üretimi arttıkça kömür ithalatı azalıyor. Bu durum Çin’in yenilenebilir enerjiyi kömüre alternatif olarak gördüğüne işaret ediyor olabilir. Belki nükleer enerji yatırımlarını da petrole alternatif olarak görüyordur. Bu kadar sistematik midir, gene de bilmiyorum.

Diğer taraftan dünyayı şaşırtan gelişme enerji zengini........

© Yeni Şafak