Çocuklarını enini boyunu kendi tayin ettikleri bir geleceğe doğru iteleyen, zorlayan büyükler; bunu çocuklarını çok sevdikleri, çok düşündükleri için mi yapıyor, yoksa çocukları üzerinden kendilerine başarı apoletleri takabilmek için mi? İnsanın çocuğunun geleceğini düşünmesi ne demek? Onu, kendisi için istediği hayatı en fazla gerçekleştirebileceği bir geleceğe bırakmak mı, yoksa onun seçimlerine güvenmeyip kendi istedikleri kalıplara dökmek mi? Başarı ne, bu tartışmaya fazlasıyla açık bir konu… Kâğıt üstünde mükemmel bir okul kazanabilir çocuğumuz ama istediği yol bu değilse ömrü boyunca hem mutsuz olacaktır bu yolu yürümekten hem de özleyecektir asıl yürümek istediği yolu. Başarı belki her çocuğun mutlu olacağı yolu bulup oradan yürümesidir, var mı çocuk yetiştirirken böyle bir kriterimiz? Zaman böyle, sistem böyle, şartlar böyle denecektir. O halde zamanı, sistemi, şartları insanı istemeye istemeye yürüyeceği yollara sevk ettiği için sorgulamalıyız, öyle değil mi? Çocuklar belli yaşlara kadar sağlıklı düşünemiyor, birçok cereyanların etkisi altında kalıyor diye de itiraz edilebilir. Peki biz büyükler? Biz etki altında değil miyiz? Bizim........

© Yeni Şafak