Lübnan’ın 2006’da İsrail tarafından bombalandığı günleri çok iyi hatırlıyorum. Mesleğe yeni başlamıştım. İsrail, yine Gazze’ye ölüm yağdırıyordu ve bir delilik yapıp Lübnan’a da girmişti. Türkiye her zamanki gibi ayaktaydı. Saadet Partisi, Çağlayan’da miting düzenliyordu. Sahnenin gerisindeydim ve genç bir muhabir olarak notlar alıyordum. En dikkat çeken pankartta şu slogan yazılıydı: “

Müslüman’ın Müslüman’dan başka dostu yok.”

Üç gün sonra ise iç savaştan yeni çıkan Lübnan’daki yegane silahlı güç olan Hizbullah, Gazze’deki katliamlar karşısında saldırıya geçmişti. Sosyal medyanın ve akıllı telefonların olmadığı o bir ayda İsrail

dünya medyasının da yazdığı gibi duvara toslamıştı

. Güney Lübnan’dan Beyrut’a uzanan yoğun bombardımanda çoğunluğunu Şiilerin oluşturduğu köy ve kasabalarda binden fazla sivil ölmüştü. Ayaktaydık. Öfkeliydik. Türkiye’deki tüm şehirlerden Lübnanlılar için yardımlar toplanıyordu. Ve İsrail kaybediyordu. Hani o, bombalanan evin enkazından ağzında mavi emziğiyle çıkan bebek vardı ya… İşte o kız çocuğu İsrail’in yenildiğini ilan ediyordu.

Hasan

Nasrallah’ın

tüm Müslümanları direniş hattında buluşturan sözlerini anımsıyorum. İsrail’in ateşkese yanaşmasından sonra yaptığı zafer konuşmasında “Bu bir partinin, bir mezhebin veya bir kategorinin zaferi değil. Bu gerçek Lübnan’ın, Lübnan’ın gerçek halkının ve bu ülkedeki tüm sadık insanların zaferidir” demişti.

Evet öyleydi. Hizbullah’ın İran’ın kontrolünde ve Şii inancına göre hareket ettiğine dair önyargımız yoktu. Lübnan’daki Sünni yönetimin pasifize edilmesinin üzerine, Şiilerin ülkedeki hakimiyeti ele geçirdiğini söylemiyorduk mesela. Zamanla “Biz ne yapmışız öyle” diyen bazı

arkadaşlarım, üzerinde Hasan Nasrallah portresinin basılı olduğu siyah tişörtler giyiniyordu

. O günlerde sosyal medya yoktu ama evine, dükkânına Nasrallah fotoğrafı asan Sünniler vardı.

İsmail Kılıçarslan ağabeyin son yazısında altınızı çizdiği gibi; “İran’ın emperyalist ajandasının henüz bu denli........

© Yeni Şafak