İslami camiada bir süredir konuşulan, tartışılan ancak net bir yanıtı olmayan, “mahalle dışı” bir mesele var:

Gazze’de çocuklar açlıktan ölürken, Türkiye’deki solun sesi neden yükselmiyor ya da duyulmuyor?

Geçenlerde bir grup üniversiteliyle sohbet ederken aynı soruyu sordum:

Sandığa gidilince kendisini solcu sayanların hâkim oldukları üniversitelerde neden soykırım karşıtı devasa gösteriler yapılmadı?

Gençlerden biri “

Abi, o arkadaşlar solculuğu Starbucks’tan kahve içmek sanıyorlar

” dedi. Güldük ama “

Espri

mi yaptın

?” diye de sordum. “

Hayır hayır, çok ciddiyim. Muhalif olmanın tavrını böyle sergiliyorlar

” dedi.

Arkadaşları da onayladı. Şaşırmadım lakin trajikomik bir durumla karşı karşıya olduğumuz da çok ortada.

Peki o arkadaşlar “solcu” mu gerçekten?

Memlekette CHP’ye oy vermek eşittir solculuk anlamına geliyorsa evet. CHP’nin sosyal demokratlığı ise dillere destan zaten.

Dostum ve ağabeyim İsmail Kılıçarslan’ın deyimiyle;

“Bu burada bir dursun!”

Girişteki soruyu şimdi tersten sorarak yanıt arayalım. İtalya’da, Sumud Filosu’na destek eyleminde Sicilyalı solcularla omuz omuza yürürken şu soru kafamda yankılandı durdu: Filistin meselesi, Türkiye’de neden hâlâ ‘muhafazakârların davası’ sayılıyor?

Belki........

© Yeni Şafak