(Dünyalık sevgilerin en büyüğü olan evlat sevgisi mevzuunda ne kadar samimiyiz?)

Müminim diyen bir insan en başta Allah'a, sonra ahirete, meleklere, kitaplara, peygamberlere, kadere… Şeksiz şüphesiz, amasız fakatsız inanır. O kişi, Kur’an’ı Allah’ın (C.C) son kitabı, Hz. Muhammed’i (S.A.V) Allah’ın son elçisi, bu dünyayı geçici bir dinlenme yeri, Ahiret yurdunu da sonsuz vatan kabul eder. Bunlara inanmakla kalmaz imanının gereği olan eylemleri (ibadetleri, güzel ahlakı, muemalatı…) günlük hayatına yansıtır.

İMAN ÖLÇÜLEBİLİR Mİ?

İnancın eyleme dönüş oranı kişinin iman kuvveti ile doğru orantılıdır. Bul cümleden olmak üzere her mümin, imanının sağlamlığını, inancının kalitesini ölçme imkânına sahiptir. Eğer imanımız sağlam, niyetimiz halis, amellerimiz yeterli, muemalatımız da hakka uygunsa endişeye mahal yok Allah’ın izni ile son durağımız Cennettir.

Şimdi bu teorik/mücerret cümleleri (hükümleri) müşahhas misallerle açıklamaya çalışalım. Mesela evlat sevgisini ele alalım. Allah, biz insanlara bedenimiz ile birlikte akıl, kalp, gönül, nefis, ruh gibi manevi hasletler de vermiş. Bunlardan kalbe/ gönüle de çeşitli duygular yüklemiş. Bunların başında sevgi nefret, korku, cesaret, ümit, endişe… Gelir. Biz bunlardan........

© Yeni Meram