Cevabını arayalım:

Bu sistemin egemenliklerine bir hakaret olduğunu düşünenler için, 1950’lerden bu yana teknik olarak pek bir şey değişmemişti. Demokratik bir devlet olarak kendinizi Mahkeme önünde savunmak hala arzu edilen bir şey değil. Değişen şey, Mahkeme’nin öneminin ve işlevinin anlaşılması, üye devletlerin halkları tarafından erişilebilirliğine verilen değer ve bunun sonucunda Mahkeme’nin kazandığı toplumsal meşruiyet olmuştur.

1980’lerde AİHM Yargıcı Brian Walsh, “kamuoyunun” zihnini büyük ölçüde yakaladığı için Sözleşme sisteminden çekilmenin artık çoğu ülkede siyasi olarak imkansız olacağına inandığını söylemişti. Aynı tarihlerde Yargıç Martens, Mahkeme’nin ezilen bireyler için devletin kabulüne bağlı olmayan bir yargı yetkisi olan “son çare koruyucusu”na erişim sağladığını söylemişti.

AİHM’in içtihatında da, toplumun bir yargı sistemine duyduğu güvenin öneminin vurgulandığını görebiliriz. Erdoğan ve Diğerleri/Türkiye (2014) davasında AİHM, “Mahkeme, hukukun üstünlüğü ile yönetilen bir Devlette temel bir değer olan adaletin teminatı olarak, görevlerini yerine getirmede başarılı olabilmesi için........

© Yeni Asya