Türkiye'de belediyecilik Tanzimat Dönemi’nde başladı.

O dönemdeki ilk amaç, modernleşme ve modern şehir kurma ihtiyacının artık zaruri hale gelmesiydi.

Belediyecilik deyince hala aklımıza ilk gelen "hizmet" kavramını temsil ediyordu.

Yani belediyecilik doğrudan halkın hayatını kolaylaştırmak için başlamıştı.

1839’daki Tanzimat Fermanı ile batıdan etkilenerek başlayan belediyecilik, şehir düzeni, temizlik, güvenlik ve alt yapı hizmetlerini yürütmek içindi.

İlerleyen zamanlarda yeni kanun ve kararlarla taşralara kadar yayıldı.

O dönemde atamalar sonucu yönetilen bölgeler, halkın iradesinin ve halkın katılımının da sınırlı olması sebebiyle demokratik değildi.

Yerel temsil anlayışı, İkinci Meşrutiyet döneminde (1908) halkın yerel yönetimlere katılımıyla biraz daha arttı.

Belediye meclislerinde seçimle gelen üyeler olmaya başladı.

Ne var ki, merkezi otoritenin baskın etkisi hala devam ediyordu.

Ve Cumhuriyet...

1923'ten sonra belediyeler modernleşmenin parlayan taşları oldu.

1930’da Türkiye belediyeciliğinin temel yasası oldu ve belediye başkanlarının seçimle iş başına gelmesi sağlandı.

1946’daki çok partili hayata geçişle beraber, belediyeler siyasal rekabetin en çarpıcı, en canlı alanlarından........

© Yeni Ankara