|
Νίκος ΠαναγιωτόπουλοςNewpost |

Η απαξίωση των θεσμών, η άνοδος του αυταρχισμού και οι κοινωνικές εκρήξεις δεν πέφτουν από τον ουρανό


Το λάθος επιχείρημα όσων πιστεύουν ότι η ευημερία φαίνεται από τα ρεβεγιόν και τις χριστουγεννιάτικες αποδράσεις των Ελλήνων


Η κοινωνική κόπωση έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά μόνιμης κατάστασης.


Τα μπλόκα επιστρέφουν σχεδόν κάθε χειμώνα, αλλά το μήνυμα που εκπέμπεται από τα χωράφια και τους κόμβους των εθνικών οδών δεν είναι πια μονοδιάστατο.


Η επίσημη αφήγηση μιλά για αποκλιμάκωση. Οι δείκτες δείχνουν βελτίωση. Το πορτοφόλι, όμως, επιμένει να διαφωνεί.


Όταν ένα κόμμα δεν αντέχει ούτε μια διαφορετική οπτική μέσα στο ίδιο του το σπίτι, τότε δεν συζητάμε για «ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου».

Ο καπιταλισμός νικά παντού. Αλλά ο Μαρξ ως διάγνωση του τι δεν λειτουργεί και παραμένει βαθιά ζωντανός.

Η νέα ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον, «Μια Μάχη Μετά την Άλλη», αποτελεί ένα από τα πιο καυστικά και πολιτικά φορτισμένα έργα της χρονιάς.

Η Αθήνα μοιάζει συχνά να θεωρεί δεδομένο ότι η ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ σημαίνει ασφάλεια.

Γιατί όσο κι αν ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να διαψεύσει ότι στην ιστορική επίσκεψη του 2015, κάποιοι αποκαλούσαν «σύντροφο» τον Μεντβέντεφ.

Το Πολυτεχνείο δεν έριξε μόνο μια πύλη. Άνοιξε μια συζήτηση που –52 χρόνια μετά– συνεχίζει να καθορίζει τι χώρα θέλουμε να είμαστε.

Η ιστορία του Λόρενς, της αραβικής εξέγερσης και της μυστικής συμφωνίας...

Η επιτυχία Μαμντάνι λειτουργεί ως πολιτικό πείραμα για το πώς μπορεί να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων, των μεταναστών και των νέων.

Κι αν κάτι φοβίζει πραγματικά το Μαξίμου, δεν είναι η αντιπολίτευση — είναι οι...

Ένα κόμμα εξουσίας δεν μπορεί να λειτουργεί σαν πολιτικό καφενείο όπου ο καθένας ρίχνει την ατάκα του για να ακούγεται πιο προοδευτικός.

Η επίθεση του Κυρανάκη στα «Νέα» δεν δείχνει πυγμή. Δείχνει ανασφάλεια.

Στο τέλος, το Δελφινάριο μπορεί να έχει πολλά επεισόδια ακόμα — αλλά το κοινό ίσως αρχίσει να κουράζεται από τις πρόβες.

Η «κλίνη των αφανών» (όπως γράφει ο Θουκυδίδης) απλώνεται πια πέρα από τα πεδία των...

Η ανάρτηση του Πρωθυπουργού για τον Άγνωστο Στρατιώτη, ξαφνική και πρόχειρη, προκάλεσε σύγχυση και εσωτερικές τριβές.

Πίσω από τη σκηνή των διαπραγματεύσεων, το φάσμα ενός νέου Ψυχρού Πολέμου ή ακόμη και μιας ευρύτερης ανάφλεξης δεν έχει εξαφανιστεί

Οι δανειστές ωμοί, οι κυβερνώντες αθώοι. Οι υπογραφές κάτω από το τρίτο μνημόνιο, όμως, είχαν ελληνική μελάνη

Οι “Αριστεροί” που σιχαίνεται ο Άδωνις είναι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι...

Αν κάτι απέδειξε η ιστορία του ΠΑΣΟΚ, είναι ότι τα κόμματα δεν αναγεννιούνται με...

Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι κωδικοί, είναι η αγοραστική δύναμη.

Η ρητορική επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού μυρίζει περισσότερο παλιό πολιτικό...

Στην Ελλάδα του 2025, το σενάριο επαναλαμβάνεται, αλλά χωρίς ίχνος λογοτεχνικής εξιλέωσης.


Όπως συμβαίνει συχνά στην ιστορία, όποιος κρατά το μαχαίρι, στο τέλος το βρίσκει στραμμένο πάνω του.

Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται ξανά στο προσκήνιο με σχέδια για νέο κόμμα.

Αν οι εμπλεκόμενοι υπουργοί ξαναβρεθούν στις εκλογικές λίστες, τότε το πρόβλημα...

Στην πολιτική, λένε, όλα είναι θέμα timing. Στην Ελλάδα, όμως, συχνά είναι και θέμα… τρίχας.

Αν ο Κάρλ Μαρξ ζούσε, μάλλον θα έκλεινε το «Κεφάλαιο» και θα το ξανάγραφε σε μορφή σαπουνόπερας με τίτλο «Και οι πλούσιοι κλαίνε».

Στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ οι στρατηγικές γράφονται σαν πρόβες θεάτρου, πάντα με ένα μάτι στην έξοδο κινδύνου.

Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν απλώς μια εξαιρετική κωμωδία γραφειοκρατίας, ανικανότητας και αδιαφορίας για τον καταναλωτή made in Greece.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης πήγε στη Θεσσαλονίκη για να δείξει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς ο «τρίτος παίκτης», αλλά δύναμη εξουσίας με συγκεκριμένο σχέδιο.

Ο πρώην πολιτικός αρχηγός θα πίνει καφέ με τον μαφιόζο για να μείνει… πολιτικά δικτυωμένος.

Η Εθνική ομάδα αξίζει κάθε συγχαρητήριο. Το ίδιο και ο Γιάννης. Αυτό που δεν αξίζει είναι η πολιτική εκμετάλλευση της λάμψης τους.

Στο «καλώδιο» Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ, ο ΥΠΕΞ ανεβάζει τόνους: «Όποιος νομίζει ότι με επιθέσεις θα το υπονομεύσει, θα μας βρει απέναντι» λέει.

Είναι κρίση, αλλά είναι και επένδυση. Είναι άγχος, αλλά και απόδοση. Είναι ενοίκιο,...

Όπως έλεγε ο Ζακ Σιράκ (Jacques Chirac), «οι υποσχέσεις δεσμεύουν μόνο εκείνους που τις πιστεύουν»

Η πολιτική στην Ελλάδα είναι πάντα έτοιμη για sequel. Μόνο που το κοινό δεν αγοράζει...

Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, το Μαξίμου μοιάζει να γράφει το σενάριο για το...

Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη Le Monde δεν ήταν μια απλή εξομολόγηση. Ήταν περισσότερο μια δήλωση παρουσίας

Η Ιστορία μας διδάσκει ότι τα όρια ανάμεσα στον αντισημιτισμό και την πολιτική κριτική στο κράτος του Ισραήλ είναι λεπτά αλλά υπαρκτά

Όπως ο Χίτλερ το 1938, έτσι και σήμερα Μόσχα, Πεκίνο και περιφερειακοί παίκτες αμφισβητούν το status quo

Κι έτσι, η Πάρος – το διαμάντι των Κυκλάδων – κινδυνεύει να γίνει το σκουπιδομάνι.

Η γεωπολιτική δεν είναι σταθερότητα· είναι ρευστότητα. Και η πολιτική δεν είναι «σωστή πλευρά της ιστορίας» – είναι σωστή ανάγνωση του μέλλοντος.

Υπάρχει μια ειδική κατηγορία επαγγελματιών υπερασπιστών των δικαιωμάτων....

Η δημοσιογραφία δεν είναι σαλόνια και social media. Είναι δουλειά δύσκολη, με λάσπη, βούρκο, ρίσκο και κόστος.

Το «επιτελικό κράτος» του Κυριάκου Μητσοτάκη που πλασαρίστηκε ως η εγγύηση αποτελεσματικότητας, απέτυχε πολιτικά.
