Yıldırım Koç yazdı…

İşçiler daima siyasetin içindedir. İşçilerin sorunlarının birçoğunun çözüm platformu, siyasettir. Sendikal hak ve özgürlüklere ilişkin mevzuat, gelir vergisi oranları, fiyat artışlarında kullanılan tüketici fiyatları endeksi, asgari ücret, işsizlik, yabancı işçiler, dolaylı vergiler, eğitim ve sağlık hizmetleri ve birçok başka konu, siyasetle belirlenir. Bu nedenle geçmişte işçi sendikaları konfederasyonları dönem dönem hükümetlere taleplerini iletti ve bazı durumlarda da iktidarlar karşısında açık tavır alma cesaret ve kararlılığını gösterdi.

Geçmişte eleştirilen bazı sendikacılar ve işçi konfederasyonlarının bu tavırlarının örneklerini anımsamakta yarar var.

1986 yılında Türk-İş Genel Başkanı Şevket Yılmaz, iktidardaki ANAP karşısında açık tavır aldı. Şevket Yılmaz, “işçinin hakkını elinden alanlara oy vermesi düşünülemez” diyordu. Bu amaçla, Manisa, Samsun, Zonguldak ve Gaziantep’te miting ve yürüyüş, ara seçim yapılacak diğer illerde kapalı salon toplantılarının yapılması kararlaştırıldı. Valilikler, Manisa, Samsun, Gaziantep ve Zonguldak yürüyüş ve mitinglerine izin vermedi. Genel Başkan Şevket Yılmaz da, 9 Eylül 1986 günü, işçilerin, ANAP dışındaki partilerden birine oy vermeleri için çağrıda bulundu.

Bu ve benzeri çağrıların ne kadar etkili olduğu tartışılır. Ancak bu tür çağrıların yapılabilmiş olması bu sendikacılar açısından onurlu bir tavırdır.

1982 Anayasasında ve 2821 sayılı Sendikalar Yasasında sendikaların politik tavır açıklamaları kesin bir biçimde yasaklanmıştı. Bu yasakları ihlalin yaptırımı da ağırdı. Türk-İş, bu açık yasaklara rağmen, 1987 yılından itibaren açıkça hükümet karşıtı bir tavır takındı.

12 Eylül 1980 tarihinde görevde bulunan politikacıların siyaset yasağının kaldırılması konusunda 6 Eylül 1987 günü........

© Veryansın TV