Η πολιορκία του Σεράγεβο, η μεγαλύτερη πολιορκία μιας πρωτεύουσας στην ιστορία του σύγχρονου πολέμου, ξεκίνησε τον Απρίλη του 1992 και τέλεψε τον Φλεβάρη του 1996. Κρατώντας 1.425 ημέρες ήταν τρεις φορές μεγαλύτερη από τη Μάχη του Στάλινγκραντ και από την πολιορκία του Λένινγκραντ.

Έτυχε να πάω στο Σεράγεβο τον Αύγουστο του 1999 μόλις 2 μήνες μετά την περάτωση των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών. Δεν θα ξεχάσω, κανένας και καμιά θαρρώ από εκείνη την αποστολή δεν θα ξεχάσει, όσα αντικρύσαμε. Ακόμη και σήμερα που πέρασε το σφουγγάρι της ιστορίας από πάνω για να σβήσει τα χνάρια της μαύρης κιμωλίας των καιρών, δεν υπάρχει στην Ευρώπη πόλη με τόσα νεκροταφεία διάσπαρτα στο κέντρο της. Τότε οι τοίχοι ήταν διάτρητοι από σφαίρες και το χώμα μύριζε αίμα, κυριολεκτικά μύριζε ψοφίμι.

Το όνειρο της πολυθρησκευτικής πολυπολιτισμικής Γιουγκοσλαβίας ήταν διάτρητο κι από πριν αλλά η πολιτική του Τίτο κατέστειλε τους διαρκώς παρόντες στα Βαλκάνια εθνικισμούς, δεν τους διέλυσε όμως για πολλούς λόγους που ήταν κυρίως πέρα από τις προθέσεις του, όπως οι πολιτισμικές αλλαγές είναι πάντα πιο αργές και οι μεταβολές της συνείδησης, ακόμη κι αυτές στην σωστή κατεύθυνση, επιφανειακές. Κι αβοήθητες από τον υπόλοιπο κόσμο.

Διαβάζω συνυπογράφοντας «Από την ίδρυσή της μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τη διάλυσή της το 1991 και το 1992, η κυβέρνηση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας κατέστειλε τα εθνικιστικά κινήματα που υπήρχαν μεταξύ των πολλών εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που αποτελούσαν τον πληθυσμό της χώρας, μια πολιτική που εμπόδισε την εμφάνιση χάους και διάλυση του κράτους. Όταν ο μακροχρόνιος ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας Στρατάρχης Γιόσιπ Μπροζ Τίτο πέθανε το 1980, αυτή η πολιτική περιορισμού υπέστη δραματική........

© TVXS