"Hayat geniş bir bahçeye benzer... yalnız sevincin çiçeklerini değil, acının da dikenlerini bir arada yeşertip büyütür!.."

Eski ve yeni binaların yan yana olduğu semtin sokak çeşmeleri; kabir taşları dantel gibi işlenmiş birer sanat eseriydi. Modern bir binanın çelik kapılı girişinden orta boy, orta yaşta biri çıktı. Moda olduğundan mı, yoksa kederinden mi ne kestane rengi saçı sakalı iyice uzamıştı. Bir şey arıyormuş gibi sağa sola bakındı. Derin bir; “ah!” çekip “çok fenayım, çook!” dedi, inledi.

Uzun yoldan gelmiş gibi yorgun, banklardan birinin üzerine yığılıverdi. Sıkıntı işareti olarak; uzun saçlarını parmaklarına doladı doladı bıraktı. Başını ellerinin arasına aldı. Aslında açık tenli olmasına rağmen güneşte çok kaldığından olsa gerek çıplak kolları, yüzü bronzlaşmıştı. Belli ki; pek kederliydi. Gayr-i ihtiyari başını kaldırdı, gelip geçen gemileri seyretti. Tanıdıklarından biri var mı diye dikkat kesilse de nafile, görünürde kimsecikler yoktu.

"Hayat geniş bir bahçeye benzer... yalnız sevincin çiçeklerini değil, acının da dikenlerini bir arada........

© Türkiye