Hiçbir kontrolüm olmadan değişen hayatımda, bir anına bile dâhil olamadığı yaşantımızı düşündü ki bana bakıp bakıp gülüyordu.

Az sonra yine aynı çocuk, bende bir tuhaflık görmüş olmalı ki heyecanla doğruldu oturduğu yerden. Gözlerini bir şeyler seçmeye çalışır gibi kıstı. Fakat dikkatli hâli uzun sürmedi; kale gibi yükselen binaları, göğü delen kuleleri seyrederken yeniden dalgınlaştım. Hiçbir kontrolüm olmadan değişen hayatımda, bir anına bile dâhil olamadığı yaşantımızı düşündü ki bana bakıp bakıp gülüyordu. Tabii ki gülecekti. Benim gibi her şeyini kaybetmiş değildi ya… Ona bakarak annemi, babamı düşündüm. O çocuk benim gibi malını, mülkünü, bir ahır dolusu tosunu, bir ağıl dolusu koyun ve kuzularını, yakın akrabalarını kaybetmemişti ya! O gülerdi oynardı da. Benim öyle bir hakkım yoktu!

Erzurum'daki dostlarımız, malımız mülkümüz, yerimiz yurdumuz ne âlemdeydi?

Uzaktan uzağa seyrettiğim bu şehirde tanıdık hiçbir şey bulamayacağımı, kimsesizliğimi düşündükçe ruhum âdeta bir mengeneyle........

© Türkiye