Hava serindi. İstanbul’un rutubetli soğuğu insanı çarpıyordu. Hiç de Erzurum'un soğuğuna benzemiyordu.

Elimdeki işimi bitirip çayım soğumadan masaya oturmam da kolay olmuyordu. "Ne olursa olsun, bir kere daha gelip bana seslenmeden odamdan çıkmaya niyetim yok” dedim içimden. Eğer vakit geç kalacak kadar ilerlemişse mutlaka ses tonunu değiştirirdi zaten.

Tıraşıma son şeklini veriyordum ki yeniden yankılandı o alışık olduğum müşfik ses:

"Hoca Hoca! Duvarlara değil sana sesleniyorum! Bu kaçıncı oldu? Buyur sofraya, çaylar buz kesildi, ısıttığım ekmekler hakeza! Bak, işe geç kalacaksın! Benden söylemesi. Bir daha çağırmayacağım sofraya!”

Demesine bakmayın. Öyle esip gürlese de onu pekiyi tanırdım. Biraz sonra yeniden yanı başımda bitecek, aynı lafları sıralayacaktı. İşe geç kalmayı duyunca daha fazla direnecek hâlim kalmamıştı benim de… Daha hızlandım, elimi yüzümü yıkadım hazır oldum.

Hava serindi. İstanbul’un rutubetli soğuğu insanı çarpıyordu. Hiç de Erzurum'un soğuğuna benzemiyordu.........

© Türkiye