Hüsna Ninem'in anlattıkları bütün iç âlemimi gizliden gizliye sarmış olmalı ki; basit bir hadise bile beni o günlere rahat götürebiliyordu.

Aklımda kaldığı kadarıyla şöyle anlatmıştı harp yıllarını Hüsna Ninem:

“93 Muharebesinden sonra düşman orduları Kars’ı, Ardahan’ı, Göle’yi, Oltu, Narman, Pasinler’i almış, Erzurum’a kadar dayanmışlar… Bu vatan parçasını yakıp yıkmış, ıssız ve harap bir virane hâlinde bırakıp def olup gitmişlerdi. O âfetlerden arta kalmış halk; bu taş yığınları arasında açlık, fukaralık ile ölüm kalım mücadelesi vermiş zavallı insanlardı. Bunlar; yarı çıplak bir hâlde; alevlerin kararttığı harman yerlerinde toprağa, çamura karışmış yanık buğday ve mısır tanelerini bulup toplamış, iki taş arasında ezerek öğütmeye çalışmış; adı bilinmez otlardan, ağaç köklerinden yiyecek çıkarmış ve bir yabancının ayak sesini duyunca her biri bir yana kaçıp bir kuytu köşeye saklanan, aciz duruma düşürülmüş insanlar... Yani ecdadımız...”

Düşünüyorum da aklım havsalam almıyordu. Dedelerimizin,........

© Türkiye