Ülkemizde -hatta bütün dünyada- emeğin kutsal olduğu yolunda derin bir inanç ve buna uygun bir retorik var. Hemen her çevre tarafından emek yüceltilmekte. Genel olarak söylersek, sağcısı da solcusu da bu hususta aynı fikirde. Daha ileri giden sosyalistler emeğin tek veya esas üretim faktörü olduğunu ve emekçilerin ana rakibine -yani burjuva sınıfına- karşı ahlaki bir üstünlük taşıdığını da iddia etmekte. Bu yüzden, emekçilerin, bir proletarya diktatörlüğü içinde, geçici de olsa, toplumlara egemen olmaları gerektiğini öne sürmekte…

Aslında emeği kutsal olarak gören ve yücelten görüşün ve söylemin netice itibarıyla başkalarının yanında çalışan ve emeğini kiralayarak geçimini sağlayan biri olarak bu satırların yazarının da hoşuna gitmesi gerekir ve beklenir. Öyle ya, emekçiyiz ve sadece güçlü değil aynı zamanda daha baştan tamamen haklıyız ve ahlaki olarak üstünüz! Ne var ki meseleye böyle bakış bazı temel problemleri taşımakta ve tekrarlamakta.

En temel problem emeğe atfedilen kutsallık. Emek kutsalsa emeğin sahibinin de bir anlamda kutsal olması icap eder. Oysa emek ne kutsal ne de yücedir. İktisadi hayatta emeğe veya başka bir üretim faktörüne kutsal muamelesi yaparak yol alınamaz…

Ayrıca, emeğin farklı kullanım alanları vardır. Bir kimsenin kendi işinde........

© Türkiye