Türkiye Cumhuriyeti Devleti, 2009–2015 yılları arasında “çözüm süreci” adı altında yürüttüğü politikalarla, silahlı bir örgüt olan PKK’yı fiilen meşru bir siyasal muhatap haline getirmiştir. Bu süreç, yalnızca bir güvenlik meselesi ya da toplumsal barış girişimi değil; devletin egemenlik yetkilerini, toprak bütünlüğünü ve anayasal düzenini doğrudan etkileyen yapısal bir kırılma yaratmıştır.

Çözüm süreci boyunca PKK ile yapılan görüşmeler, yalnızca yürütme organı ile sınırlı kalmamış; Türkiye Büyük Millet Meclisi sürece dahil edilerek devletin yasama organı da bu temasların parçası haline getirilmiştir. Bu durum, devletin terörle mücadele konseptinden açık bir kopuşu temsil etmektedir.

Süreç, fiilen PKK’nın Türkiye’nin belirli bölgelerinde alternatif bir otorite kurmasına imkân tanımış; “öz yönetim”, “demokratik özerklik” ve “yerel meclisler” gibi kavramlar, devletin resmi söylemiyle paralel biçimde dolaşıma sokulmuştur. Böylece Türkiye topraklarının bir bölümünde çift başlı bir egemenlik anlayışı ortaya çıkmıştır.

Bu gelişmeler, Irak Kürdistanı ve Suriye’nin kuzeyindeki Kürt federe yapılarla birlikte değerlendirildiğinde, Türkiye’nin kendi eliyle üçüncü bir özerk Kürt alanının siyasal zeminini hazırladığı görülmektedir. Bu oluşum, dış müdahalelerin ürünü olduğu kadar, iç siyasal tercihlerle de şekillenmiştir.

Dolayısıyla sorumluluğu yalnızca ABD ve İsrail politikalarına yüklemek, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin bizzat aldığı kararları ve yürüttüğü uygulamaları göz ardı etmek anlamına gelmektedir.

ÇÖZÜM SÜRECİNİN HUKUKİ VE SİYASAL ÇERÇEVESİ

Çözüm süreci, anayasal ve yasal bir dayanağa sahip olmadan yürütülmüştür. Sürecin temel aktörü olan PKK, silahlı varlığını sürdürmesine rağmen muhatap alınmış; bu durum hukuk devleti ilkesini fiilen askıya almıştır.

Devlet, bir yandan terör örgütü tanımını korurken, diğer yandan aynı örgütle müzakere yürütmüş;........

© Turkish Forum