Ey Büyük Atatürk,

Vatanın bağrına saplansa da düşman hançeri,
Karanlığın en koyusunda bile sönmezdi senin öz ışığın.
Millet diz çökmüş beklerken kaderin kapısını,
Sen yürüdün; eğilmedin, eğdirmedin hiçbir Türk evladının başını.

Dağların rüzgârı gibi sert,
Anadolu ocağı gibi sıcak bir yüreğin vardı.
Yılların yorgunluğunu değil,
Asırların umudunu taşıdı gözlerindeki kararlılık.

Çöken imparatorlukların külleri arasından
Bir milletin yeniden doğuşuna harf harf can verdin.
Her adımın, her sözün, her nefesin
Bugünün ışığına karışıp büyüdü.

Toprağa düşen en karanlık gölgeyi bile
Bilginin, aklın ve bilimin güneşiyle dağıttın.
Bir ülkenin kaderine “özgürlük” adını yazdın,
Türk Milleti’nin alnına da
Cumhuriyet’in onurunu…

Kurdukların bir imzanın sükûnetiyle değil,
Bir milletin kalbinin en derin yerinde yankı buldu.
Özgürlüğü sadece bir kelime değil,
Nesiller boyunca sürecek bir nefes kıldın.

Düşman hançeri dayanmıştı vatanın bağrına;
Toprak susmuş, gök kararmıştı.
Her evde bir iç çekiş, her ocakta bir ağıt vardı.
Millet kaderine küsmüş gibiydi.

Derken bir yiğit çıktı ileri;
Samsun yollarına vuran bir ışık gibi…
Adını önce rüzgârlar........

© Turkish Forum