Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nda yer alan “Türk” kavramı, uzun yıllardır hem hukuki hem de siyasal tartışmaların merkezinde yer almaktadır. Bu tartışmaların önemli bir kısmı, kavramın etnik bir kimliği mi yoksa anayasal bir yurttaşlık bağını mı ifade ettiği sorusu etrafında şekillenmektedir. Oysa anayasa hukuku perspektifinden bakıldığında “Türk” kavramı, açık biçimde hukuki ve kapsayıcı bir nitelik taşımaktadır.

“Türküm” ifadesi, bu anayasal tanımın bireysel düzeydeki yansıması olarak değerlendirilmelidir. Bu ifade, kişinin kökenine, diline veya kültürel aidiyetine ilişkin bir beyan olmaktan ziyade, devletle kurduğu hukuki ve siyasal bağın kabulünü ifade eder. Bu yönüyle “Türküm” demek, anayasal düzene yönelik bir sadakat beyanıdır.

Modern anayasal devletlerde yurttaşlık, ortak hukuk ve ortak egemenlik anlayışı üzerine kuruludur. Türkiye Cumhuriyeti de bu modeli benimsemiş ve yurttaşlık bağını anayasal kimliğin merkezine yerleştirmiştir. Bu bağlamda “Türküm” ifadesi, modern yurttaşlık anlayışının bir sonucu olarak ortaya çıkmaktadır.

Bu ifadenin yanlış veya eksik yorumlanması, anayasal düzenin temel ilkeleriyle çelişen sonuçlara yol açabilmektedir. Özellikle etnik temelli yorumlar, anayasanın eşitlik ve kapsayıcılık ilkelerini zedeleme potansiyeline sahiptir. Bu nedenle “Türküm” ifadesinin hukuki anlamının bilimsel bir zeminde ele alınması önemlidir.

ANAYASAL YURTTAŞLIK VE “TÜRKÜM” İFADESİ

Anayasal yurttaşlık, bireylerin devlete olan aidiyetini etnik veya kültürel temellerden bağımsız olarak tanımlayan bir yaklaşımdır. Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nda yer alan vatandaşlık tanımı, bu yaklaşımın açık bir örneğini oluşturmaktadır. “Türk” kavramı, bu bağlamda hukuki bir üst kimliktir.

“Türküm” ifadesi, bireyin bu anayasal yurttaşlık statüsünü kabul ettiğini ve benimsediğini gösterir. Bu kabul, yalnızca bir hak iddiası değil, aynı zamanda anayasal sorumlulukların da üstlenilmesi anlamına gelir. Yurttaşlık, haklar kadar yükümlülükleri de içeren bir........

© Turkish Forum