Öyle yapardı…

Çay demlemeye veya yemek yapmaya başlamadan evvel mutlaka abdest alır, eğer abdestliyse de mutlaka tazelerdi…

“Bereketli ve daha lezzetli olduğunu” söylerdi…

Biz aksini hiç yaşamamıştık. Yaptıkları her zaman hem lezzetli hem de bereketli olurdu… Tadına doyamaz, çoğaldıkça çoğalırdı. Belki de bize öyle gelirdi…

O ise bizim duyduğumuz lezzetten ve yaptıklarının birçok insana yetmesinden dolayı büyük bir mutluluk duyardı.

Dışarıdan bakan birine göre bildiğin, herkesin yaptığı şeylerdi çaya veya yemeğe kattıkları.

Hani derler ya “içine sevgi” katmış diye, işte o sevgisini bu yolla yani “abdest alarak” katardı…

Aslında o yaptıklarını, hayatını; hepimizin hayatımızı MANALANDIRIRDI…

***

Paldır küldür bir hayat yaşayanlara üzülmeliyiz… Maddenin sınırlarına hapsolmuş, mana zirvelerine hiç uğramamış ve “değerler” yerine “ederlere”........

© Türkgün