Yaşam ve Doğa Kadar Etkileyici Bir Öğretmen Var mı?

Toprak sessizce bekliyor. Kucağında bir tohum saklıyor, zamanı geldiğinde filizleniyor. İnsan çoğu kez toprağın dilini duymadan kendi kaygılarına sarılıyor ve yaşam filizinin büyümesini ve büyüsünü göremiyor.

Ağaç kökleriyle derinlere uzanıyor, dalları göğe açılıyor. Gövdesine tırmanan bir serçeyi fark etmesi gerekmiyor. Kuşun kanat çırpışı bile ağacın duruşunu bozamıyor ama insanlar gölgeyi sahiplenmek, meyveyi almak istiyor. Alabilir. Ama neyi aldığını ve neye dokunduğunu fark edemiyor.

Toprak, sessiz bir öğretmendir; dikkat eden için her tohum bir sır saklar.

İlişkiler ve Paylaşımlar Kadar Öğretici Bir Yol Var mı?

Biri selam verdiğinde, zihinsel kayıtlar hemen devreye giriyor: beklentiler, önyargılar, hesaplar… Bir bakış bile yüklenmiş olanı açığa çıkarabiliyor.

Bir çocuk doğuyor, saflığıyla geliyor. Ama anne ve babasının kaygıları, toplumsal yasaklar ve geçmiş kayıtlar onu hemen kirletiyor. Tertemiz bir zihnin üzerine olgusal bilgi değil, kaygılar düşüyor.

Bir karınca yuvasını kurarken birbirine dokunan işçiler gibi, insanlar da ilişkilerde birbirine dokunuyor ama çoğu kez fark etmeden duygusal iz, yük bırakıyor.

Her selam, bir taşın üstüne bırakılan damla gibidir; berraksa öğretir, kirliyse bulanıklık bırakır.

Masum bir dokunuş bile, zihinsel kayıtlarla dolu olabilir.

Akan........

© Tigris Haber