Του Θέμη Μπάκα*

Η γενιά Ζ στην Ελλάδα δεν ζητά τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο: να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια από την εργασία της. Κι όμως, τα στοιχεία της πανελλαδικής έρευνας του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) αποκαλύπτουν μια βαθιά κοινωνική κρίση. Οι νέοι εργαζόμενοι βιώνουν την εργασία, όχι ως μέσο προόδου και κοινωνικής ανόδου, αλλά ως παράγοντα αβεβαιότητας, εξάντλησης και ματαίωσης.

Πρόκειται για μια γενιά μορφωμένη, ψηφιακά επαρκή και ανοιχτή στη δια βίου μάθηση, η οποία, όμως, παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα παραγωγικό μοντέλο που δεν μπορεί - ή δεν θέλει, να την απορροφήσει. Το αποτέλεσμα είναι μια παρατεταμένη μετάβαση στην ενήλικη ζωή, χωρίς σταθερότητα, χωρίς συλλογικές εγγυήσεις και χωρίς προοπτική.

Παράταση της εξάρτησης: όχι από επιλογή,αλλά από μια αναπόφευκτη αναγκαιότητα

Η οικονομική αυτονομία για τους νέους εργαζόμενους στην Ελλάδα παραμένει ζητούμενο. Σύμφωνα με την έρευνα, μόλις το 20% των νέων εργαζόμενων ζει μόνο του, ενώ το 45% εξακολουθεί να κατοικεί με την οικογένειά του. Το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο 65% για όσους εργάζονται με μερική απασχόληση, αποδεικνύοντας ότι η επισφάλεια στην εργασία μεταφράζεται άμεσα σε εξάρτηση στη ζωή.

Ένα επιπλέον 30% ζει με φίλο ή σύντροφο, συχνά ως λύση ανάγκης και όχι επιλογής. Ακόμη πιο αποκαλυπτικό είναι ότι μόλις το 30% των νέων συμβάλλει οικονομικά στο ενοίκιο ή στα έξοδα στέγασης.

Το 70% δηλώνει ότι τα εισοδήματά του δεν επαρκούν για τις βασικές ανάγκες, ενώ το 62% αναγνωρίζει την οικονομική του εξάρτηση από τους γονείς. Η παράταση της συγκατοίκησης δεν είναι ένδειξη άνεσης, είναι δομική αδυναμία κοινωνικής αυτονόμησης.

Εκπαίδευση χωρίς αντίκρισμα,το χάσμα με την αγορά εργασίας

Η ασυνέχεια ανάμεσα........

© The Best News