Του Διονύση Γράψα*

Η ελληνική πολιτική ιστορία διατρέχεται από μια σταθερή αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο ρεύματα που, με διαφορετικές ονομασίες και εκφράσεις, συγκρούστηκαν σε όλες τις κρίσιμες καμπές του εθνικού μας βίου: τη συντήρηση και τον εκσυγχρονισμό. Η ρίζα τους εντοπίζεται ήδη στην εποχή της Επανάστασης, όταν το Σύνταγμα της Επιδαύρου το 1822 κατέγραψε θεσμικά μια αντιπαράθεση που είχε προϋπάρξει στο πεδίο της μάχης κατά του πρώτους μήνες της παλιγγενεσίας.

 Από τη μια οι κλεφτοκαπεταναίοι, φορείς μιας άμεσης, γνήσιας σχέσης με το λαϊκό αίσθημα, βαθιά ενσυναισθητικοί αλλά και επιρρεπείς σε αμετροέπειες διαθέτοντας παράλληλα μια αντίληψη «εθνικής ιδιοκτησίας» του αγώνα. Από την άλλη αναδύθηκαν οι πολιτικοί, εκφραστές μιας πιο τεχνοκρατικής λογικής, απόμακρης από τον πατριωτικό ρομαντισμό των πολεμιστών, προσανατολισμένης όμως στη συγκρότηση θεσμών που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν τη λειτουργία ενός σύγχρονου κράτους. Φαναριώτες κατά βάση, που με την διαχειριστική  τους επάρκεια ήταν........

© The Best News