Yıllar önceydi. Belediyenin önünde havuz başında üç öğretmen arkadaş oturmuş hem çay içiyor hem havadan sudan sohbet ediyorduk.
Öğretmenlerin mevzuları genelde bellidir. İsteseler de kapsam dışı konuşmalardan pek hazzetmezler. Konu döner dolaşır sadede gelir. Çünkü bir kabın içinde ne varsa dışına da o sızar. Sirke kabından dışına bal sızdığı görülmemiştir.
Yaz tatiline yeni girmiştik. Mevzu tatil üzerineydi. Tatilde ne yapacağımızdan ziyade çocuklarımızın bu zamanda neler yapmaları üzerinde duruyorduk. Çünkü hepimiz çoluk çocuk sahibi insanlardık. Kendi çapımızda sorumluluğumuzun idrakinde olan eğitimcilerdik. Teorik bilgimiz çoktu. Bu konularda çokça fikir yürütmüşlüğümüz vardı.
Çaylarımızı yudumlarken, elinde derme çatma boya sandığı, güler yüzlü bir çocuk geldi yanımıza. Munis sesiyle “isterseniz ayakkabılarınızı boyayabilirim Hocam” deyiverdi. Bu çocuk, Anadolu Lisesinin ortaokul kısmından öğrencimdi. O zamanlar lisemizin ortaokul kısmı da vardı. Henüz 11-12 yaşlarındaydı. Okullar kapanmış ve öğrencim kendince tatil yapmaya başlamıştı.
Öğrencimin yaptığı işten en azından bizim karşımızda, utanmamasına, sıkılmamasına sevindim. Memnuniyetle ayakkabılarımı, gerekmemesine rağmen, boyattım. Arkadaşlarım da beni kırmayarak ayakkabılarını boyattılar. Haliyle üç ayakkabıyı........

© Terme Bilgi Gazetesi