Diğer

07 Eylül 2024

Bu yazıyı daha önce okumuş olanlarınız vardır. Çünkü bu yazı, belki de çoktan 10 bini aşmış makalem arasından başka bazıları da, "kalbimin kaderi". O yüzden bazen kalbim kaderimle, bazen kaderim kalbimle yüzleşir. Bunun gibi bir yazı zaman tünelinden çıkar gelir, benimle hesaplaşır önce.

Yazıları genellikle kalbimle yazarım; tek başına kadere inanmasam bile, kalbin bir kaderi olduğuna inanırım. Burada hüküm süren "kader" umut dokur, sevgi yazar, bazen öfke öfke taşar, ama ne olursa olsun yazı kendi kaderini yaşar.

"Kayıp kuşaklar"a binlerce, on binlerce her manada "kayıp çocuk"un eklendiği bir ülkede, inanırım ki, yazının kaderi onların kaderinin değişebilmesi için onları ve olanları görebilmektir.

Bu yazıyı, yine ve yeniden, "darbeci Sisiciği" ile barışıp halkının önemli bir kısmına düşman olanlara da gönderiyorum buradan. Bir sokak röportajında ya da sosyal medya hesabında, eleştirisini veya bazen öfkesini dile getirip "halkı kin ve düşmanlığa teşvik ettiği" ya da "makama hakaret" veya "halkın bir kısmını aşağılama" gerekçesiyle, bazen de bahanesiyle insanlar toplanırken, halkının ruhunu yara yara, böle böle; önemli bir kısmına "hakaret"i, aşağılamayı mubah görenlere de.

Halklar intihar edemez…

Bunalınca belki ayaklanır…

Ayaklanır da belki katledilir.

Belki iyice siner… Siner de bir gün yine patlar.

Tek tek insan, güçsüz, takatsiz, nefessiz, çıkışsız kalabilir.

Yalnız kalan insanı koruyamayabilir, ıskalayabilir, unutabilir, bir uçurum kenarında bırakabilir, düşüşüne yetişemeyebilir ötekiler.

Ama halklar öyle değildir.

Evlatlarını verir, bazen aklını, ruhunu, haysiyetini, hakikatini bile verir.

Kendinden korkar, kendine düşman olur, düşmanını kendinde arar, kendini kaybeder, kendini şaşırır,........

© T24