Sabahın henüz aydınlanmadığı bir saatte, elinde çocuğunun beslenme çantasıyla evden çıkıp önce okul, sonra iş yolunda bir kadın düşünün… Bir elinde çantaları, diğerinde uykulu bir çocuk. Kaldırım kırık, belki de hiç yok. Sokak lambası yanmıyor. Karşıdan hızla gelen bir araç var. O kadın o an şehri “plan” olarak değil, “hayat” olarak deneyimliyor.

İşte şehir dediğimiz şey; günlük hayat akışımızda tam olarak budur. O kaldırımda yürüyen kadının güveni, o sokakta büyüyen çocuğun geleceğidir. 5 Aralık Dünya Kadın Hakları Günü… Sadece bir tarih değil, şehirlerin kim için var olduğunu yeniden düşünme günüdür.

Bir yazar, yıllar önce, bugün hâlâ yolumuzu aydınlatan bir cümle kurmuştu. Virginia Woolf der ki: “Bir kadının kendine ait bir hayatı olabilmesi için, önce kendine ait bir mekâna ihtiyacı vardır.” İşte şehir tam da bu “mekân” dır. Kadının hayata tutunduğu, güçlendiği, görünür olduğu, var olduğu yerdir.
Biz şehir plancıları, mühendisler, mimarlar ve karar vericiler için şehir; yalnızca parsel, yapılaşma hakkı, yeni dönüşüm alanları ve yoğunluk değildir, olmamalıdır.
........

© Samsun Gazetesi