Dünyada az gelişmiş, gelişmemiş dil yoktur, az kullanılmış, çok kullanılmış diller vardır diye genel bir kanaat vardır. Bir dil az kullanıldığı ve o dil ile az eser yazıldığı vakit, o dil doğal olarak gelişmemektedir. Bir millet kendi dili ile yazmak, duygularını kendi dilinin kavramları ile ifade etmek yerine, daha üstün gördüğü bir milletin dili ile yazmaya başladığında kendi ana dilinin zayıflaması, ikinci plana düşmesi kaçınılmaz olmaktadır.

Atalarımızın ilk başlarda ödünç aldığı, sonra sahiplendiği yabancı kelimeler içinde doğan gençlerimizin bazıları, millî bir duyuş ve bilinç tarzı yakalayamadıkları için kendi ana dillerinin zayıf, diğer dillerin ise kelime ve ifade bakımından zengin ve gelişmiş olduğu kanısını taşıyorlar. Bu nedenle kendi dil ve kültüründen utanan bir karaktere dönüşüyorlar. Hatta bazıları ana dillerinin kavramlarının yeterli olmadığından, o dilin eksikliğinden bahsederek Türkçe hakkında olumsuz kanaatlerini dile getiriyorlar.

Bugün Arapça ve İngilizceyi ön plana çıkaran insanlar, aynı psikolojiden beslenmişlerdir. Onlar İngilizce ve Arapçanın mükemmel bir dil olduğunu söylerken Türkçe için küçümseyici eda içine girmekteler.

Hâlbuki bir dil geri kalmış ise bu kusur o dilin değil, o dilin sahiplerinin kusurudur. İnsanlar dillerinden değil kendi karakterlerinden utanmaları ve buna karşı bir tavır sergilemeleri gerekiyor.

İnsanlar bir dilden sadece bir kelime almıyor bazen o kelimenin........

© Pusula Gazetesi