Bu sabah biraz keyifsiz kalktım. Beş aydır tatil yapıyordum; havalar soğumaya başladı benim de çalışma vaktim geldi. Ancak keyifsizliğim çalışmaya başlayacağımdan değil, içimde bir şişkinlik var; açıkçası bilmiyorum neden olmuş ama fevkalâde gazım var. Eyvah, yoksa ölüyor muyum, yer yer soğumaya da başladım. Sahibim bana bir dokundu, “hava yapmış!” dedi. Ayol ben kendi halinde bir garibanım. Kime hava yapacağım ki. Herhalde başka bir şey kastetmişti ama ben anlayamadım. Doktor çağırsa belki beni tedavi eder de sıkıntılarımdan kurtulurum diye düşünürken hırpanî kılıklı bir adam geldi. Benim bildiğim doktorlar temiz pak giyinir, üstlerinde beyaz gömlekleri olur; bu da kim ola. Neyse öyle, böyle ama işe yaradı doğrusu, beynime bir şeyler yaptı, benim beynim insanlarınki gibi sert, tahta gibi bir muhafaza içinde değil alenen ortadadır; derken benden öyle bir gaz çıktı ki şaşarsınız. Hemen kendimi daha iyi hissettim, soğuyan yerlerim de birden bire ısınmaya başladı. Şükür hamdolsun sıcaklığım yayıldığına göre demek ki ölmüyorum. Yine bütün kış çalışacağım ama olsun, yaşamak güzeldir. Anladınız değil mi ben kimim; tabii ki kalorifer.

İnsanlar benimle oyalanmayı pek sever. Benim üstümden çalışır, öğrenciler derslerini benimle yapar. Ben olmadan önce hayat onlar için ne kadar da zordu; sayemde rahata kavuştular. Bilmedikleri şeyleri bana sorarlar, hava durumunu benden öğrenip ona göre giyinirler. Yemek tariflerimle aşçıların imdadına yetişirim. Her zaman böyle ulvî şeyler için beni kullanmazlar, dediğim gibi onların en büyük eğlence kaynağıyım aynı zamanda. Ne yazık ki bu özelliğim yüzünden pek çok karı koca kavga etmiş, yığınla çocuk ana-babası tarafından azarlanmış hatta ceza görmüştür. Ben........

© ngazete