Sorumlulukla tanışan bir çocuk, çoğu zaman gözyaşı ve şaşkınlıkla karşı karşıya kalıyor; ya da tam tersi aşırıya kaçıyor. Mesele, denge kurabilmekte.

Sosyal medyada paylaşım rekoru kıran, çok konuşulan ve tartışılan iki görüntü var.

Biri uzaktan, Çin’den.

Diğeri ise bizden.

Başrolde 2 çocuk…

Konu: ödev.

Önce Çin diyelim…

11 yaşındaki Liang Liang, 14 saat aralıksız ödev yaparak hiperventilasyon sendromu geçirdi.

Belirtileri şöyle: baş dönmesi, uyuşma, nefes darlığı.

Tedavi edildi.

Hızla iyileşti.

Ve ülkede benzer 30’dan fazla vaka görüldü.

Çinli çocukların kendilerinden geçercesine ödev bilincine sahip olduklarını görmüş olduk. Ne yalan söyleyeyim üzüldüm.

Çalışma Masasında Gözyaşı

Bizde ise durum şöyle:

Birinci sınıfa başlayalı dört gün olmuş bir çocuk… Ödev masasında ağlıyor, kalemi fırlatıyor, kelimelerle öfkesini dışa vuruyor. “Bu ne, bu ne, bu ne…” diye haykırıyor. “Tamam, burayı yaptım, içim rahat ama bu ne?” diye annesine soruyor. Sorarken de bir sayfa daha ödevi olduğunu gösteriyor.

“İnsanı zorlamayın, zorluyorsunuz ama, yorgunum” diye ağlamaya başlıyor.

Anne çaresizce “Sadece bitir, tamam mı?” diyor, ama sesinde endişe ve yorgunluk var. Çocuğun gözyaşları, kelimelerden daha net anlatıyor: “Ben zorlanıyorum, ne yapacağımı bilmiyorum.”

Milyonlarca kişiye çok tanıdık geldi.

Eminim birçok evde de çeşitli versiyonları sahnede…

Bu ödev meselesi çok tartışmalı.

Malum, çocuklara eskisi kadar çok ödev verilmiyor.

Fakat, ilkokul özellikle de birinci sınıf çocukları için kısacık ödevler bile eziyet oluyor.

Günün sonunda en çok yorulan da veliler oluyor.

Ama yapmak zorundalar.

Öğrenmek zorundalar.

Öğretmenlerin de hem öğretimin aksamaması hem de disiplin, kurallara uyma, sorumluluk bilinci ve daha birçok açıdan ev ödevi ile öğrenciyi eğitmesi şart.

Tahammülsüz Nesil mi, Aşırı Yüklenilen Çocuklar mı?

Asıl sorular şöyle olmalı: Bu görüntü ve bu çocuk bize ne anlatmak istiyor?

Eğitim........

© Nefes