İnsanı diğer canlılardan ayıran şey akıl ve iradedir. İmtihan unsuru olan iyi-kötü, doğru-yanlış, güzel-çirkin seçimini yapabilmek iradeye dayanır. Bu iradenin sağlıklı yönlendirilmesi kaliteli bir tebliğ faaliyetinin de olmazsa olmazıdır. Efendimiz’in (s.a.v) hayatında bu bağlamda çokça ibretamiz olayla karşılaşırız. Baskı ve zorlama yerine sevdirme ve gönüllü olarak iradeleri itaate sevk etmek sünnet-i seniyyenin bariz bir özelliğidir. Bugün insanları İslam’ı yaşamaya davet eden her davetçinin bu konuyu derinlemesine kavraması ziyadesiyle önemlidir. Nitekim Allah Teala Efendimiz’e (s.a.v) hitap ettiği bir âyet-i kerîmede şöyle buyurmuştur: ‘’ Sen onlara kaba ve katı yürekli olsaydın, etrafından dağılıp giderlerdi.’’[1] İnsanların kurtuluşunu isteyen kimse elbette ki onların haktan koparak, pusulayı yitirmelerine razı olmaz.

Seyyid Kutub (r.aleyh) bu âyetin tefsîrinde şöyle der: ‘’Yüce Allah, Peygamberini (s.a.v) müminlere karşı şefkatli ve son derece yumuşak kılmıştır. Şayet kaba ve katı kalpli olsaydı etrafında kalpler birleşmez ve duyguların odak noktası olmazdı. Çünkü insanlar; şefkatli üstün bir gözetime, güler yüzlü bir hoşgörüye, kendilerini saran bir sevgi atmosferine, bilgisizlikleri, zayıflık ve eksiklikleri yüzünden usanmayan bir yumuşaklığa ihtiyaç duyarlar. Ayrıca, kendilerine veren; ancak onlardan bir şey beklemeyen, üzüntüleriyle ilgilendiği halde kendi derdiyle onları üzmeyen, yanında her zaman, ilgi, gözetim, şefkat, hoşgörü, sevgi ve hoşnutluk buldukları büyük bir kalbin varlığını arzularlar. İşte Resulullah'ın (s.a.v) kalbi böyle bir kalpti ve insanlarla birlikte böyle yaşıyordu. Bir kerecik olsun kendi şahsı için onlara kızmadı. Onlara beşeri zaaflarla işledikleri şeyler karşısında usanç göstermedi. Hayatın nimetlerinden hiçbir şeyi kendi tekeline........

© Milli Gazete