Dünya bir misafirhanedir. Her doğan kişi kendisi için takdir edilen ömrü yaşar ve can emanetini sahibine teslim ederek, dünya hayatını sonlandırır. Kişi berzah hayatını süreceği kabrine götürülürken de kendisini üç şey takip eder. İkisi geri döner biri de kıyamete kadar kendisine yoldaş olur. Geri dönen iki şey kişinin ailesi, dostları, sevdikleri ile malı mülküdür. Kendisine yoldaşlık edecek şey ise amelidir. Ameli iyi olan güzel bir yoldaş edinmiş olarak rahat eder, kötü amel sahibi ise aksi surette sıkıntılara duçar olmasına sebebiyet verecek bir yoldaş edinmiş olur.[1] Akıl sahibine gereken şey, ibret almak berzah hayatına hazırlanmak, onu kabrinde terk edip gidecek olan şeylere gönülden bağlanmamaktır. Elbette kişi aile sahibi olacak, onları sevecek, helalinden para kazanacak ve geçimini temin edecektir. Ama bunları Allah Teala’ya kullukta bir engel değil, vesile kılmakla mükelleftir. O vakit geri dönüp gitseler de sadaka-i câriye hükmünde olacak faydaları kişiye ulaşacaktır.

Rabbimiz dünya hayatına dair Kur’ân-ı Kerîm’de şöyle buyurur: ‘’ Onlara şunu da örnek göster: “Dünya hayatı, gökten indirdiğimiz bir su gibidir…’’[2] İmam Kurtubî (r.aleyh) bu âyetin tefsirinde müthiş bir tespit aktarır. Şöyle der: ‘’Allah Teala dünya hayatını niçin gökten indirilen bir suya benzetmiştir? Hikmet sahibi kimseler bunun sebebi........

© Milli Gazete