Bir çocuğun gözyaşı dünyanın neresine düşerse düşsün aynı ıslaklığı taşır; ama ne yazık ki aynı yankıyı uyandırmaz. Coğrafyalar değiştikçe acının adı, kaderin rengi, çocukluğun ağırlığı da değişiyor. Oysa çocuk dediğin… Toprağa değil, oyuncağa bakan; açlığa değil, annesinin gülüşüne uyanan bir yürek olmalıydı.

Ama olmuyor.

Çocuk, Yemen’de açtır.

Ekmeğin kokusunu bilmeden, suyun berrak halini görmeden büyür. Karın gurultusu ninni, savaş uçaklarının sesi uyku arkadaşı olur.

Çocuk, Afrika’da işçidir.

Oyun hamurunu değil maden toprağını yoğurur. Avuçları nasır, çocukluğu yarımdır. Oysa koşması gerekirdi, o ise taş taşır.

Çocuk, Irak’ta yetimdir.

Daha baba demeye fırsat bulamadan mezar taşlarını öğrenir. Yetimlik onun kaderi değil, ona reva görülen bir dünyanın ayıbıdır.

Çocuk, Suriye’de kayıptır.

Adını kimse bilmez, yüzünü........

© Milat