Dil, insanın yeryüzündeki en derin izidir. Her kelime, bir çınarın kökü gibi toprağa işler; ya bahçeler büyütür ya da çoraklığa davetiye çıkarır. İslam’ın öğrettiği edep, bu kökleri hakikatle sulamaktır. Söz, yalnızca dudaklardan dökülen ses değil; ruhun aynası, kalbin tercümanıdır. Bir ânın sıcaklığı, bir ömrün kaderini değiştirebilir. Çünkü kelimeler, dünyevi bir iletişim aracı değil, ahirete uzanan bir köprüdür.

Peygamberlerin mirası, kelimeleri iyiliğin hizmetine sunmaktır. Hz. Muhammed (s.a.v.), “kardeşinin mahremiyetine dil uzatarak onun şerefini, haysiyetini incitemez. “Müslüman"ın, Müslüman"a malı, ırzı ve kanı haramdır. Kişiye Müslüman kardeşini hakir görmesi günah olarak yeter.” derken, hakikatin nasıl bir emanet olduğunu hatırlatır. Sahabeler, bu emaneti öyle taşıdılar ki… Hz. Ebû Bekir (r.a.), servetini infak ederken “Allah ve........

© Milat