İmralı’ya gitmek mi doğruydu yoksa gitmemek mi? Bu soruya iki açıdan bakmak mümkün. Barış sürecinin pratik ihtiyaçları bağlamında düşünecek olursak, milletvekillerinin adaya gitmeleri kuşkusuz doğru karar. Öcalan ile yapılacak görüşmenin müzakerelerde oynayacağı kritik rol açık. Zira Öcalan, Kürtlerin önemli bir bölümü için en önemli karizmatik önder. Demirtaş dahil Kürt siyasetinin tüm önemli isimleri onun gölgesi altında siyaset yapmak durumunda. Dolayısıyla PKK’nın silah bırakacağı ve Türkiye’nin bölgedeki Kürtlerle uzlaşacağı bir senaryoyu gerçeğe dönüştürmenin en kolay yolu, müzakereleri doğrudan Öcalan ile yürütmek. Bu yol, HDP, Kandil ve YPG ile ayrı ayrı pazarlık yapmaktan daha pratik. Nitekim devlet aklı bunun her zaman farkındaydı. Öcalan Türkiye’ye getirildiği günden bu yana sürekli görüşülen ve Kürt sorununun çözümü için zımnen muhatap kabul edilen isim oldu. Bugün gelinen noktanın farkı, milletvekillerinin adaya gitmesiyle Öcalan’ın meşru muhatap olduğunun aleni şekilde ilan edilmesi olacak. İmralı heyetine katılmama kararı alan ve barışa katkı verecek kişilerin teknolojik imkânlarla, ayağına gidilmeden dinlenebileceğini savunan muhalefetin itirazı tam da buna. Süreci aksatma pahasına da olsa gerek devlet organları gerekse HDP üzerinden Öcalan’la dolaylı şekilde iletişim kurulmasını tercih ediyor muhalefet.

Muhalefetin çözüm arayışını Kürt hareketinin meşru siyasi temsilçileri üzerinden yürütme ısrarı son derece değerli. Zira ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası ile hüküm giymiş ve seçimlerde oy verme hakkından dahi yoksun olan bir ismin, adeta baş müzakereci olarak en üst yasama organı tarafından muhatap alınması, siyasi ve toplumsal dinamikler uğruna hukuki gerçekliğin bir kenara itilmesi anlamına geliyor. Oysa bu süreci hukuk sınırları içerisinde kalarak yürütmek de mümkündü. Nitekim konuya yapıcı şekilde yaklaşan muhalefetin çağrısı da hep bu yöndeydi. Müzakereler pekâlâ genel bir demokratikleşme adımıyla başlayabilir ve aleniyet ilkesi ile........

© Medyascope