Bundan tam 10 yıl önce, 2015’in o puslu siyasi ikliminde, 7 Haziran ve 1 Kasım seçimleri arasındaki o kısa ama bir o kadar da kanlı parantezin ardından, “Sonsuza kadar AKP mi?” diye sormuştum.

O günlerdeki temel yanılgı, AKP’nin 2003’ten beri kesintisiz bir iktidar sürdüğü zannıydı. Oysa 1 Kasım 2015 bambaşka bir AKP’nin, ülkeyi bambaşka bir rotaya soktuğu yeni bir dönemin miladıydı. Gündem iç politikadan güvenlik ve dış politikaya kaymış, Rus uçağının düşürülmesiyle Türkiye tehlikeli sularda tek başına yelken açmaya başlamıştı.

Aradan geçen 10 yılda o sular adeta bir girdaba dönüştü. Biz o girdabın içinde savrulurken, 2015’te sorduğumuz sorular bugün hem daha anlamlı hem de daha karmaşık hale geldi. Çünkü artık ne Türkiye 2015’in Türkiye’si ne de iktidar o günkü AKP.

2015’teki yazıda, 1 Kasım sonrası dönemi “ikinci AKP dönemi” olarak tanımlamıştık. Ne kadar naif bir bakış açısıymış. Meğer o sadece bir başlangıçmış. Asıl kırılma, 15 Temmuz 2016 darbe girişimi ve ardından gelen 2017 Anayasa Referandumu ile yaşandı. O tarihten sonra artık bir partinin iktidarından değil, devletin bizzat kendisi haline gelen, tüm kurumları ve kurallarıyla yeni bir sistemin inşasından bahsediyoruz. Dolayısıyla bugün “AKP iktidarı” demek, meseleyi basite indirgemektir. Karşımızda, partinin çok ötesinde, lider kültü üzerine kurulu bir “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi” ve onun yarattığı bir siyasi gerçeklik var.

Peki bu 10 yılda muhalefet ne yaptı? 2015’teki yazıda bir tespitte bulunmuştuk:

“Aynı kalan, her zaman olduğu gibi CHP ve CHP’nin başarıyla politikadan uzak tutmayı başardığı yüzde 25.”

Bu tespit, acı bir şekilde uzun yıllar geçerliliğini korudu. Ta ki 2023 seçimlerinde yaşanan o büyük hezimete kadar.

2019 yerel seçimlerinde İstanbul ve Ankara’nın kazanılması, muhalefet blokunda “AKP’nin seçimle gidebileceği” umudunu yeşertmişti. Ancak........

© Medya Günlüğü