“Şairim

Zifiri karanlıkta gelse şiirin hası ayak seslerinden tanırım

Ne zaman bir halk türküsü duysam şairliğimden utanırım”

Şairim

Şiirin gerçeğini köy türkülerimizde bulmuşum

Türkülerle yunmuş yıkanmış dilim

Onlarla ağlamış, onlarla gülmüşüm”

Kaynağı Gönül olan Irmak: Türkü

Henüz bu coğrafyaya gelmediğimiz zamanlarda ozanların kopuz eşliğinde söylediği şiirler Anadolu’da türkü olarak adlandırılmıştır. Türk sözcüğüne Arapça aitlik eki “i” getirilerek oluşan kelime “Türk’e ait” demektir. “Türkü bilmeyen, Türk’ü bilmez.” Sözü türkülerin bizim için önemini anlatır. Halkımız başlarına gelen olaylara türkü yakarak samimi bir dille o anki hissiyatlarını dile getirir, müziğin iyileştirici gücüne sığınıp türkülerle şifa bulur. Bozkırın Tezenesi Neşet Ertaş “Nerde bir türkü söyleyen görürsen korkma yanına otur çünkü kötü insanların türküleri yoktur.” der. Türkü, insan hikayesinin nağmeyle birleşerek gönül telimizi titretmesidir.

Türküler sevinç, umut, hasret, geçim sıkıntısı, kaderden şikayet ve nihayetinde yine kadere sığınma, öğüt verme gibi konularıyla insanın bütün bu hayat karmaşası karşısında ayakta kalmasını sağlar. Anadolu’da erkek, kavuşamadığı güzele türkü yakarken kadın savaşa, gurbete gönderdiği sevdiğine, o yokken neler çektiğini türkülerle anlatır. “Yarim İstanbul’u mesken mi tuttun/ Gördün güzelleri beni unuttun” diye gidip de dönmeyen erine seslenir.

Köylerde türkü söylerken ya bir tepsi ya bir elek enstrüman oluverir. Olmazsa canı sağ olsun, illa yanık sesli bir civan vardır ortama uygun türkü çığıran. İmece usulü yapılan fındık toplama, ekin biçme, dibek döğme gibi işlerde türkü söylenir. Bahar gelip ağaçlar çiçek açınca, güzün yapraklar dökülünce, çoban koyun güderken… Kısacası halkımız türkü yakma ve........

© Maarifin Sesi