Eran dous cervos fermosos, grandes, maxestosos. Ían camiñando polo medio do aparcamento coma dúas criaturas estrañas fóra de contexto. O Xan dixo «mira!», e eu mirei, e quedamos os dous alí pasmando, observando como se movían entre os coches, e como desaparecían no mesmo momento que un deses coches arrincou o motor. Daquela non lle dera moita importancia ao evento, aceptárao coma unha das moitas cousas que........

© La Voz de Galicia