Os últimos datos sobre poboación coñecidos estes días constitúen unha especie de balón de osíxeno para a estatística, xa que deixa á provincia de Ourense lixeiramente por enriba da barreira psicolóxica dos trescentos mil habitantes. Elo é posible grazas á chegada de inmigrantes procedentes sobre todo de Latinoamérica, con Venezuela e Colombia á cabeza, aínda que tamén arxentinos, ecuatorianos e africanos, entre outros.

O dato positivo non debería confundirnos ata o punto de levarnos á pensar que o gravísimo problema de desertización demográfica que nos afecta está en vías de solución, porque non é certo, xa que hai unha derivada indisociable que non se pode ignorar: a sociedade envellecida que somos leva a que o número de falecidos medre de xeito inversamente proprocional ó de nacementos, quebrando o relevo xeracional imprescindible.

Pero volvamos ós inmigrantes, que un considerable sector da poboación entende como ameaza para o estado do benestar en España e, subseguintemente, en Galicia. Ese discurso está collendo folgos nos últimos días no fragor da campaña electoral das eleccións en Cataluña. Neste contexto, e dada a nosa condición de pobo emigrante por antonomasia, utillízase como defensa que os galegos e españois que saían cara a diáspora facíano provistos de contrato de traballo laboral en destino. Falso, absolutamente. No éxodo cara América, non existían contratos oficiais, en tanto que para Francia, Suiza, Alemaña, Bélxica, Países Baixos ou Gran Bretaña, sí que os había, xestionados polo Instituto Español de Emigración, pero constituían unha pequena porcentaxe do total ata o punto de que a estatística histórica dos países receptores apuntan a que o número de emigrantes legais españoles -equiparable ó de outros países- nunca pasou do 37 por cento dos que en realidade eran.

Por último, vaiamos ó práctico. A ameaza non son os inmigrantes que chegan; a verdadeira ameaza sería que decidiran irse ou plantarse todos á vez. Ese día o país deixaría de funcionar, porque hai traballos e profesións que os nativos rexeitan e son asumidos en gran medida por estranxeiros, de xeito que agricultura, atención doméstica, atención a maiores ou hostelería -o sector servizos en xeral- colasarían en cuestión de horas. Polo tanto, se a xeración que hoxe anda na mediana idade aspira a ter relevo xeracional, este pasará por inmigrantes de primeira e segunda xeración. Do contrario, iremos esmorecendo ata que un día alguén apague a luz e peche a porta.