As academias das distintas linguas que as padecen (ou desfrutan, pois hailles de todo) xeralmente sancionan o uso do idioma que fai a xente durante un tempo prudencial, tal que permita consideralas coma propias; logo e se acaso din que son anglicismos, galicismos ou mesmo cultismos xa que o latín, dito sexa en memoria do ministro Solís,  aquel que dixo algo que hoxe o mesmo sería plausible: “ ” e se quedou tan ancho. Dise así e faise porque haber hainas; hai academias que o que sancionan, pero entendido no senso de penalizan o uso que fai a xente e a eles non lles acae ou non lles soa ben. E quen queira entender que o entenda.

 O noso Premio Nobel, era de obra de oitenta anos na ocasión aquela

Estas miñas lamentables ocorrencias viñéronseme á cabeza mentres lía un libro que non sei se deberei cualificar de deleitoso, coido que si pero por se acaso. Non me vale dicir delicioso xa que unha delicia non é, precisamente, un deleite. Xa ven os lectores en que trapalladas perdémolo  tempo algúns escritores.........

© La Región