Okullarımızdaki akran zorbalığını uzun zamandır izliyorum. “Akran zorbalığı, görmezden gelindikçe büyür, küçümsendikçe kök salar…” başlığıyla 17 Aralık Çarşamba günü yazdım.

Yazımın özünü yansıtan bölümlerden biri, şu bölümdü:

“Bu mesele yalnızca çocukların meselesi değildir. Akran zorbalığı, yetişkinlerin aynasıdır. Evde şiddet gören, sürekli azarlanan, değersiz hissettirilen bir çocuğun, okulda başkasına zorbalık yapması tesadüf değildir. Toplumda güçlü olanın her şeyi yapabildiği algısı, okul bahçesine bire bir yansır.

Küçük bir zorbalık, büyük bir adaletsizliğin minyatürüdür.”

***

Girne Oğuz Veli Ortaokulu’ndan bir kız çocuğu babası aradı. “Allah razı olsun Hasan Bey, akran zorbalığı çok önemli bir sorundan öte çok büyük bir dert.” dedi.

Kızına gönderilen bir mesajın ekran görüntüsünü iletti. Şok oldum. Kimseye gösteremeyeceğim kadar seviyesiz, korkunç bir içerik.

Aynı babadan duygularını, görüşlerini bana yazmasını, ismini vermeden köşemde yer vereceğimi söyledim.

Yazdı, gönderdi. İşte akran zorbalığı mağduru kızı olan babanın mektubu:

***

“Bu satırları bir baba olarak yazıyorum…

Ama aslında yazan sadece ben değilim. Yazamayan, sesi kısılmış, çaresiz bırakılmış binlerce ebeveynin boğazında düğümlenen öfke konuşuyor burada.

Ben çocuğumu okula gönderirken, onu hayata hazırladığımı sanıyordum. Meğer her sabah, bilmeden bir savaşın içine yolluyormuşum. Ortaöğretimdeki bir çocuğun yaşadığı akran zorbalığı, birkaç laf atma,........

© Kıbrıs Gazetesi