2024’ün soğuk bir Şubat günüydü… Onunla son buluşmamız, Lefkoşa mezarlığında, derin bir yas ortamında, değerli eşi Firdevs İslamoğlu’nun çok kalabalık cenaze törenindeydi…
Taşıdığı “öncü hemşirelik” niteliğiyle ve efsanevi hizmetleriyle halkımızın tıp tarihinin içinden izlerini bırakarak o muhteşem kimliğiyle geçen Firdevs Hanım’ın kaybı hiç kuşkusuz en fazla onu etkilemişti… Göz yaşlarımız karışarak birbirimize sarıldığımızda “eksik bir adamım be Tolgay’ım artık ben” demişti bana…
Birkaç gün sonra da telefonda arayarak çok değerli eşi Firdevs İslamoğlu için yazdığım yazıya teşekkür edecek, “onu çok iyi anlattın, var ol, sağ ol” diyecekti…
Kaderde, şimdi onun arkasından yazmak da varmış…

***

Gecenin ilerlemiş saatlerinde dijital ekrana düşen acı haber, eşinin 22 Şubat 2024’deki kaybından sonra maalesef onu da yitirdiğimize dairdi…”Mahmut İslamoğlu’muz da mı beyaz atına binerek gitti?” diye hayıflandım acıyla…
20 ay sonra kendisini yaşamda eksik bırakan sevgili eşiyle buluştuğunu düşünürken, o son mezarlık karşılaşmamızdaki, anlatılmaz derin acılı yüzü geldi gözlerimin önüne yeniden… Mahmut İslamoğlu’nun her dem saygı, soyluluk ve sevecenlik ifadesini yansıtan o kendine özgü yüzü… Belleklerde hep capcanlı kalacak olan bilgelik ve anlam yüklü, saygı telkin eden tertemiz asil bir yüz…
Türk Dili ve Edebiyatı öğretmeni olarak, irfan ordumuzda uzun yıllar hizmet verdi…, Türk Maarif Koleji’nin 3 kurucusu arasında yer aldı.. Aralarında halkımızın yüz akı nice değerler de olan öğrencilerini........

© Kıbrıs Gazetesi