Bugün 36’ncı ölüm yıl dönümünde anmakta olduğumuz Kemal Aşık, anılarımızda bir “hizmet anıtı” olarak yaşamaktadır… Yakından tanımış olmanın ayrıcalığı içinde, onu yeni nesle anlatmak bir rol modelimizi takdim anlamını taşır… Hakkında kitap yazılabilecek bir rol model için kolay ve yeterli bir anlatım olamaz tabii ki bu sınırlı köşe yazısı…
Kendini, büyük özveriyle adadığı misyonunda yaşamı boyunca hiç tatil yapmamış bir basın emekçisi olduğunu söylersem Kemal Aşık’ın hizmet aşkını ve çalışmayı her an bir “mutluluk” olarak algıladığını anlatmaya yeter mi bilmem…
*
18 Kasım 1989 sabahının erken saatlerinde, masasının başında “hiç tatilsiz” dediğim hizmetini sürdürürken yoğun kafein ve nikotin kokulu mütevazı çalışma odasında, yarım bıraktığı günün ilk kahvesi ve sigarası yanında, bir kalp krizi sonucu yaşama veda etmişti… Kahvesiz ve sigarasız olamazdı… Ölüm haberi duyulduğunda topluma genel bir yas havası egemen oldu… Çünkü o ülkemizin en tanınmış ve en babacan gazetecisi olarak herkes tarafından bilinir, sayılır ve sevilirdi…
“Mutad veçhile” dediği, Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş’a götüreceği Rum basın özetlerini daktilosu başında yazmaktaydı, her günkü gibi…
Günlük mesaisine onunla birlikte, onun getirdiği bilgilerle başlayan Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş’ın ve en yakın mesai arkadaşı Perihan Aziz’in o sabah göz yaşlarına boğularak nasıl arkasından ağladıklarını hep anımsarım… Aklımda kaldığı kadarıyla Denktaş’a Kemal Aşık’ın ölüm haberini telefonda duyuran da Perihan Aziz idi…
Parantez: İlerleyen yıllarda babası gibi sevdiği Kemal Aşık’ın haleflerinden biri olarak Türk Ajansı Kıbrıs’ın (TAK) müdürlüğünü yapacak olan merhume Perihan Aziz’i de rahmetle anarım…
TAK Ajansı’nın, Başbakan Mustafa Çağatay tarafından atanmış en kıdemli yönetim kurulu üyesiydim… Kemal Aşık’ın ölüm haberini dönemin başbakanı Derviş Eroğlu’na telefonla duyurma görevi de bana düşmüştü… Eroğlu, 1985 – 1994 yılları arasındaki ilk başbakanlık dönemindeydi… Gazimağusa’daki evinden yola çıkmak........

© Kıbrıs Gazetesi