Kuzey Kıbrıs seçimlerinin sonuçlandı. Ve şimdi ne uzun soluklu bir umut doğmuş gibi görünüyor ne de kapsamlı bir dönüşümün kapısı aralanmış gibi.

Sandıktan çıkan tablo, toplumun hangi fikirlerden uzaklaştığını, hangi taleplerin ağır bastığını net şekilde ortaya koyuyor. Halkın seçimde verdiği mesaj bir idealin peşinden gitmekten ziyade, yorulmuşluğun, belli koşullara karşı dayanma sınırının aşılmasının ve “artık yeter” demenin ifadesi. Çünkü insanlar çoğu zaman geleceğe dair büyük vaatlere bakmadan, artık koruyamaz hale geldikleri geçmişin yüküne bakarak karar verirler.

Kıbrıs halkı bu seçimde bir lidere duyduğu derin inançtan çok, giderek kökleşen güvensizlik duygusunun yönlendirmesiyle sandığa gitti. Bu tercih, kişisel beğenilerle ya da ideolojik farklılıklarla açıklanamaz. Çünkü ortada yalnızca bir yönetim krizi değil, bir yaşam düzeninin sarsılması var. Kumarhanelerin, gece kulüplerinin, kara para ağlarının ve denetimsiz üniversitelerin gölgesinde ahlak sessizce sahneden çekildi. Bürokrasi yıprandı, siyaset kirlenmiş paranın diline alıştı. İnsanlar bu yapay refahın, bu kirli konforun içinde nefessiz kaldı.

Bu seçim, bir değişim isteğinden çok kaçış refleksini yansıtıyor. Kıbrıs toplumunun önemli kesimi artık “mevcut durumu sürdürmek” fikrinden dahi korkar hale geldi. Çünkü bugünkü düzen, bağımsız bir yaşamdan öte bağımlılıklar zincirinin düğümlenmiş hale gelmesiydi. Her kararın Türkiye merkezli alındığı, her atamanın Ankara’dan onay beklediği, her eleştirinin “Rum yanlısı” damgasıyla susturulduğu bir düzende, Kıbrıslı Türkler kendi iradelerine yabancılaştı. Devletin gölgesi büyüdükçe bireyin sesi kısıldı; aidiyet duygusu, yerini sessiz bir kopuşa bıraktı. Artık insanlar neye inanacaklarından ziyade kimden uzak duracaklarına karar veriyor. Bu seçim, uzun süredir bastırılan bir tükenmişliğin dışavurumu.

Bu yabancılaşmanın kaynağı siyasetten çok, insanın içsel çözülmesinde aranmalı. Kıbrıs’ın kumarhane merkezli ekonomisi parayla birlikte emeğe ve geleceğe olan........

© Karar