Maatschappelijk werker

Deze samenleving zoals we die nu kennen lijkt dood te lopen vanuit een neoliberaal en wetenschappelijk materialistisch narratief.

Afgelopen week waren mijn vrouw en ik 23 jaar getrouwd, wat best lang is als ik dit vergelijk met de stellen om ons heen. Het grootste deel van de huwelijken die in 2022 scheidden, duurde 5 tot 10 jaar. Dit bracht me bij de vraag wat nu het recept is voor een gezonde en duurzame relatie. Als ik dan kijk naar mijn eigen verbinding met mijn partner, kwamen we elkaar op latere leeftijd tegen en dan bedoel ik begin en midden 30. We hadden al beiden relaties achter de rug die waren verbroken. En we hadden beiden al geruime tijd aan onszelf gewerkt, waardoor er een vorm van zelfbewustzijn was ontstaan. Een eigen, autonoom centrum en ankerpunt in onszelf vanuit de ervaring van liefde voor onszelf.

Dit zelfbewustzijn en die liefde voor mezelf, zorgde ervoor dat ik niet de ander en in dit geval haar liefde nodig had om mijn innerlijk gat te vullen, wat een onvermijdelijk maar vaak onbewust gegeven is vanuit het gemis, tekort uit onze jeugd. Uitzonderingen daargelaten. Vanuit dit zelfbewustzijn werd ik geraakt toen ik haar ontmoette, werd ik geraakt door haar individualiteit, de mens die zij was en nog steeds is. De wederzijdse verliefdheid en later groeiende liefde vond zijn grond in onze individualiteit. Dus niet vanuit het opvullen van elkaars leegte en de symbiose die dan kan ontstaan. Dit kende ik wel vanuit een vorige relatie, waar ik vanuit mijn redderspatroon de ander in balans probeerde te houden. Een oud, bekend patroon uit mijn jeugd.

Ik moet denken aan de bekende tekst van Kahlil Gibran over het huwelijk; heb elkander lief, maar maak van de liefde geen band. Laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen. Vult elkanders beker, maar drink........

© Joop