ÇOCUKLUK yıllarında sevmişti.

Hem de ne sevmek…

Saatlerce Allah’ı konuşurlardı.

Bir âyete vurulurlar günler ve geceler boyu bunu diğer bağlantılarıyla birlikte müzakere ederek geçirirlerdi. Fahr-i Kâinat Efendimizin mübarek ve muhteşem örnekliğindeki incelikleri fark etmekten, bunları anlamaktan ve birbirlerine anlatmaktan daha büyük bir heyecanları yoktu.

Dünyevi lezzetleri de vardı elbette ama o zaten herkesin harcıydı.

Bir tefekkür yolculuğuydu onların ki.

İmrenilecek, örnek alınacak bir yol arkadaşlığıydı.

…

AYRILIK düştü sonra aralarına.

Çiçekler soldu.

Çeşmeler kurudu.

Nehirler ritmini yitirdi.

Kuşlar ötmekten vazgeçti.

Gökyüzünün maviliğinde bile azalma görüldü.

Rüzgâr serinletmez oldu.

Güneş bile artık ısıtmıyordu onu yeteri kadar.

…

UZUN ve kederli bir şiire eşti yokluğu.

Bahçenin en tenha yerinde veya evin güneş almayan en kuytu köşesinde demlerdi kendisini. Nadiren güneşe çıkardı. O da mecburiyet olduğunda. Zaruret hâli olmasa bu bile zordu.

Hızlıca hacetini giderir tekrar hücresine iştiyakla dönerdi.

Yılları böyle geçip gitti.

…

“SEN benden gittin ben senden........

© İstiklal