Yolcu yola çıktığında, ziyaretinin ay dünyanın etrafında döndüğü kadar süreceğini biliyordu. Tüm hazırlıkları tamamdı. Onun da bu dünyada yılda bir kez, bir görevi vardı. Bu yolculukta veri toplamakla görevli ve aynı zamanda evlerimize misafir kimliğiyle geliyordu. Öyle ise, başımızın üzerinde yeri vardı…

Geleceği günler öncesinden belliydi. Gelene rağbet o kadar fazlaydı ki davet davet üstüne, kime gideceğini şaşırdı. Nerden ve kimden başlayacağına kendisi karar verecekti.

Gelir gelmez işe koyuldu. Kendince bir plan yaptı. Onun için uzaklık yakınlık gibi bir derdi yoktu. Düşündü taşındı ve en yakınından başladı.

Tık tık kapı çaldı; herkes kapıya yöneldi. Beklenen yolcu bu olamazdı. Siz kimsiniz? Biz bir misafir bekliyorduk! Gelen, muhtaç görüntüsü ve tavrıyla içeri alınmadı. Sadece görünen haline bakıldı. Eline sıkıştırılan bir parça ekmekle oradan uzaklaştırıldı. Kapıdan dönen yolcu, ekmeği bir kenara bırakarak, arkasına bakmadan oradan ayrıldı.

Gece boyunca beklenen yolcu gelmedi. Sahi söz verdiği halde, neden gelmemişti? Ev halkı tarafından sürekli yorumlar ve konuşmalar ortamı gerdi. Herkes birbirini suçlar durumdaydı. Bu durum içinden çıkılmaz hâl aldı. Anlayan anladı, anlamayan hâlâ orada kalmaya devam etti. Fakat beklenen yolcu gelmiş, çoktan gitmişti bile…

Ertesi gün bir başka ev ziyaret edildi. Ev sahipleri kapıda yolcuyu güzel bir şekilde karşıladılar. Giderken de son derece güzel ağırladıklarından emindiler. Ev son derece gösterişli ve lüks görünüyordu. Sofrada hiçbir eksik yoktu. Ana yemeğinden salatasına, tatlısından tuzlusuna her şey tastamam.........

© İnsaniyet