“Dün akşam oğlum sofraya oturur oturmaz, tavuğu görünce ‘Yine mi tavuk?’ diye homurdandı. Bir an kendimi tutamadım; ‘Senin burun kıvırdığın o tavuğu bulamadığı için kitap yazanlar var,’ diye çıkışmışım. Çocuk yüzüme baktı, ne demek istediğimi anlamaya çalışır gibi… Ben de fark ettim; aslında ona değil, hayata sesleniyordum.”

“Kitaptaki hikâyeler o kadar tanıdıktı ki, sanki başkasının kaleminden değil, kendi içimizden yazılmış, bizleri anlatıyor gibiydi. Meryem Ana Kilisesi, Lalebey Mahallesi…” O sokaklarda büyümüş, gençliğini orada bırakmış kadınlar, yıllardır çocuklarına anlatamadıkları geçmişlerini nihayet bir kitaba gösterir olmuşlardı. Avlulu evler, tek odada yaşayan aileler, kiraya verilen odalar, ortak kullanılan tuvaletler ve banyolar… “Bakın,” demişti biri ona inanmayan çocuklarına, “Şimdi inandınız mı?”

Bir başkası, kitaplarla tanışmadan önce kendini hayata karşı eksik, işe yaramaz hissettiğini söyledi. Okumak, onun için yalnızca kelimelerle buluşmak değil; sıkışmış bir hayatın içinden nefes almak, kendine bir pencere açmaktı. “Artık daha güçlü hissediyorum,” dedi, “Sanki kendime yaklaşıyorum.”

Kimi zaman kitaplar, evin duvarlarına çarpıp geri dönüyordu. Annesi, kitap kulübüne gideceğini söylediğinde içini çekmişti: “Way limin! Way limin! Bu kitapları okuyacağına otur Kur’an oku.” Bir diğeri, hamile eltisini doktora götürmeyi reddedip Eylem Ata Güleç’in kitap söyleşisine gittiğinde, ailesinin bakışlarının nasıl değiştiğini anlattı. “Entel-dantel olmuş,” demişlerdi ardından; sanki düşünmek, bir kadına fazla gelen bir süstü.

“Kocam üniversite mezunu olmasına rağmen benim kitapla haşir neşir olmamdan hiç hazzetmiyor. Sürekli bahanelerle okumama engel olmaya çalışıyor.” Eşler, kardeşler, komşular… Erkekler ne kadar eğitimli olursa olsun, kadınların uyanmasından, fark etmesinden ürküyorlardı. Kitap, kadının elinde tehlikeli bir nesneye dönüşüyordu........

© İlke TV