Bir hafta.
Bir hatırlama.
Bir vicdan.
Bir direniş.
Birazcık vefa...
Her yıl 1–7 Ekim arası “Camiler ve Din Görevlileri Haftası” olarak takvimlere
yazılır. Bu haftayı kutlamak mı, idrak etmek mi dersiniz; o sizin bileceğiniz bir şey.
Ama bu mesele, tercihten de öte bir vicdan ve birazcık da vefa meselesidir.
Ben bu haftayı sadece faal camilerle değil; çeşitli nedenlerle terk edilmiş, sesi
kesilmiş, cemaati dağılmış, taşta sabır gibi bekleyen camilerle birlikte hatırlamayı
tercih ediyorum. “Camiler Haftası’nı kutlamaktan çok, idrak etmeye bir çağrı”
olarak değerlendiriyorum.
Çünkü bu çağrı sadece bugüne değil; hafızasını yitirmiş bir topluma yöneliyor. Ve
ben bunu bir sadakat borcu olarak görüyorum.
Bazı camiler zorunluluklarla terk edilmiş olsa da hâlâ ayakta. Ama etrafı kalkmış,
sesi kesilmiş, cemaati dağılmış. Onlar hâlâ orada:
Taş.
Sessizlik.
Direniş.
Bu haftayı sadece dolup taşan camilerle değil; metruk kalmış olanlarla birlikte
idrak etmeliyiz. Çünkü bir cami, bir ezan. Bir sadakat. Bir direniş. Birazcık da vefa.
Peygamber Efendimizin (SAV) “Yeryüzünde Allah’ın evleri mescitlerdir. Oraya
gelene Allah Teâlâ ikramda bulunur.” Hadisi Şerifi, sadece faal olan camiler için
değil; unutulmuş olanlar için de geçerlidir diye düşünüyorum. Çünkü sadakat
mekâna değil, niyete bağlıdır. Hafıza göçle taşınmaz; sessizlikle korunur.

En yakından başlayacak olursak: Biga ilçesinde bugün çeşitli nedenlerle üç cami
metruk hâle gelmiş ve maalesef kaderine terk edilmiştir. Mahzun. Sessiz.
Bu tabloyu ülke geneline vurduğumuzda, binlerce caminin aynı kaderi paylaştığını
görürüz.
Eşelek Köyü, Bakacak Barajı’nın altında kaldı. Köy Gökçeada’ya taşındı. Köylüler
bu taşınma telaşı içinde bile, günde beş vakit kendilerini hakka çağıran sese
şahitlik eden camilerini unutmadılar; minaresinin taşlarını tek tek söküp
numaralandırarak yeni yerleşim köylerine götürdüler.
Baraj geldi. Sular........

© Hür Haber