Barış Pehlivan gibi cesur kalemler tüm baskı ve tehditlere rağmen gerçekleri konuşmaya ve yazmaya korkusuzca devam ediyorlar. Tehditlerin kaynağıysa hükümet ortağı milliyetçi unsurlar... İddiaların karşısına koyabilecekleri, söylenenleri çürütebilecekleri bir argümanları olsa tehdit yolunu seçmeyecekleri aşikâr... Hakaretler de tehdit söylemlerinin vazgeçilmez eşlikçileri... Onların gözünde itlaf edilmesi gereken haşere sürüsü de olabilirsiniz; önem derecenize göre silahlı, kazıklı, yüzüklü dolgun mesajlara muhatap da olabilirsiniz. Ve maalesef kendileri sahnedeyken hukuk da, adalet de, emniyet de lâl olup sessizliğe bürünüyor.

Temel motivasyonları Türk milliyetçiliği olanların haletiruhiyelerini anlayabilmek için bağlı oldukları hareketin ontolojik köklerine inmemiz gerekiyor. Tarihi süreçte daima bir karşılıklılık arayışında olduklarını görüyoruz. Düşmanı ile var olabilen, gerektiğinde iç ve dış tehdit/düşman uyduran, karşıtlıklardan beslenen, fikir temelinden uzak bir eylemselliğe yaslanıyorlar. Yetmişlerin sol rüzgârlarıyla yelkenlerini şişirip, semirip, görevi ifa ettikten sonra konjonktürel olarak komandoluktan ülkücülüğe evrilmiş olmaları onları var oluş amaçlarından uzaklaştıramıyor. İletişim biçimi olarak hakaret ve tehdit, iş görme usulü olarak da şiddet yöntemleri bünyeden atılamıyor, atılması da istenmiyor. Kendilerini devletin sahibi olarak görmeleri ve devletin bekasını tehdit eden iç/dış tehlikeler ile mücadele edebilmeleri için asık yüzlü bir siyasi üslup benimsemeleri gerektiğine........

© Gazete Pencere