“Futbol, sadece futbol değildir.” gibi içeriğin derinliğine ve arka planına işaret eden bir cümle Gezi’ye de yakışıyor. Ve yıldönümlerinde, yazılan yazıların o günlerin hatırlanması için ayrı bir anlamlı oluyor. 31 Mayıs’ta 11. yaşını dolduran Gezi, bütünüyle bilinçli bir eylem olduğu için değil adım adım politikadan uzaklaştırılan, nemelazımcı bir duyarsızlıkla sessizleştirilen toplumun tabiri caizse hâlen daha “eylem koyabildiğini/koyabileceğini” göstermesi açısından çok kıymetliydi. Katılımcılarını dahi şaşırtan bir heyecan taşıyordu içinde. Çevre duyarlılığıyla başlayan hareket, birkaç gün içerisinde yönetenlere ve onların düzenine karşı esaslı bir isyana dönüştü. Kabına sığmadı, yurt sathına yayıldı ve ciddileşti. Ciddileşmesiyle birlikte düzenin bekçileri de ciddileştiler ve itiraz etmenin cezasız kalmayacağı yeni bir düzenin, rejimin, devlet anlayışının inşasına giriştiler.

Gezi’nin en büyük şanssızlığı, AKP-Gülen kavgasının başladığı günlere denk gelmiş olmasıydı. Tabii bu, hükümet için bir şansa dönüştü. Birbiriyle herhangi bir bağı olmayan iki unsur, aynı suç torbasının içine atılmak suretiyle ilişkilendirildi, birinin pisliğinin diğerini de kirletmesi sağlandı. İki dudağın arasından çıkacak sözlerle sonlandırılabilecek eylemler ölümlerle, yaralanmalarla, çadır yakmalara varan polis şiddetiyle neticelendi. Daha sonra polis müdüründen valisine varıncaya kadar devlet adına bu provokasyonu yapanların FETÖ mensubu oldukları anlaşılmasına rağmen bu algı........

© Gazete Pencere