Çok enteresan bir dönemden geçiyoruz. Devlet, devlete karşı, Türkiye Cumhuriyeti'nin hükümeti, Cumhuriyet'in 100’ncü yılını sadece kutlar gibi yaparken, kurucu lideri Mustafa Kemal Atatürk’ü ya unutuyor ya da “ikinci yüzyıl” safsatasına gecekondu Atatürk edebiyatı inşa ediyor.

Komik mi komik, acınası mı acınası.

Hele bir de Atatürk’ün emriyle, üstelik verdiği önemi sergilercesine Genel Kurmay Başkanlığı Yasası'yla birlikte kuruluş dönemi meclisinde kuruluşunun yasal çerçeveye oturtulduğu Diyanet Başkanlığı, 100’ncü yıl hutbesinde Atatürk’ten “Gazi Paşa” diye bile bahsetmiyor.

Bu kadar mı aşağılık kompleksine gark olmuş, intikam alma hıncında gömülmüşsünüz kardeşim?

Askeri dağıtılmış, cephaneliklerine el konulmuş, tersanelerine girilmiş, halkı yıllar süren savaşlarda, yenilgilerde perişan olmuş rahmetli Süleyman Demirel’in deyimiyle toplu iğne bile üretecek mecali kalmamış perişan bir mağlup ve işgal altındaki imparatorluk kalıntısı üzerinde ulusal kurtuluş savaşını örgütleyip başarmak, imparatorluğun enkazı üzerine modern bir cumhuriyet inşa etmek ile elbette 20 yıllık devri iktidarlarında mirasyedi mantalitesiyle perişanlıktan perişanlığa taşımak kıyaslanamaz, kıyaslanmamalıdır. Devri hakikat ile devri perişan elbette aynı terazide tartılamazlar.

Yapılan tüm mezalime, hatırasını silme amaçlı tüm sınır tanımaz hiddete rağmen bırakın Türkiye’de, dünyada bir tek lider yoktur ki ölümünden 85 sene sonra ülkesini hâlâ daha yönetebilsin veya ilke ve prensipleri, muarızlarının tüm azametine ya da garabetine rağmen kutsiyetini korusun, halkının yolunu aydınlatmaya devam etsin.

Elbette, rozet Atatürkçüsü ya da AKP’ye kapak atıncaya kadar slogan Kemalisti olmak, o büyük lidere yobaz muhaliflerinden daha da büyük bir bühtan, alçaklıktır. Mesele, kendisinin de söylediği gibi onun fikirlerini, duygularını anlıyorsanız ve hissediyorsanız bu yeterlidir. Atatürk’ün ne büyük bir devrimci olduğunu ve en büyük devriminin Türkiye........

© Gazete Durum